Zespół świątyń poświęconych bogom tebańskim w Karnaku powstawał przez wiele stuleci. Większa ich część jest zasługą trzech Totmesów oraz Hatszepsut.

Centralne miejsce zajmuje największa na świecie świątynia Amona-Re z salą kolumnową, tzw. „Wielki Hypostyl”. Od północy przylega do niej świątynia Montu – boga wojny, a na południe położone jest sanktuarium bogini Mut, żony Amona. Świątynie te są połączone ze sobą alejami procesyjnymi. Do świątyni Amona od strony Nilu do pierwszego pylonu prowadzi Aleja Sfinksów, czyli aleja procesyjna z 40 sfinksami o głowach barana (baran to święte zwierzę Amona). Przed każdym sfinksem, między jego łapami, znajduje się posąg króla. Za pierwszym pylonem znajduje się wielki dziedziniec oddzielony od sali hypostylowej drugim pylonem, przed którym ustawiono wyrzeźbione w różowym granicie posągi Ramzesa II. Przed nim znajduje się postać jego żony, sięgająca faraonowi do kolan.

Sala hypostylowa o wymiarach 102×53 m podparta jest 134 kolumnami, najwyższe o wysokości 23 m zakończone są kapitelami w kształcie rozwiniętego kwiatu papirusu. Kolumny niższe, ustawione w 14 rzędach, mają głowice o kształcie zamkniętych kwiatów papirusu. Różnica wysokości między nawą centralną, a opartymi na niższych kolumnach nawami bocznymi umożliwiła zamontowanie okien oświetlających wnętrze sali. Ściany i trzony kolumn ozdobiono bogatymi reliefami. Ta część świątyni została wzniesiona za czasów XIX dynastii.

Za salą hypostylową znajdują się kolejne pylony (trzeci i czwarty) oraz starsza część świątyni, wzniesiona za czasów XVII dynastii. W kompleksie ustawiono także obeliski przy pylonach: dwa na polecenie Hatszepsut o wysokości ponad 30 m (jeden z nich zachował się na miejscu, pozostałości drugiego można znaleźć w pobliżu świętej sadzawki) oraz cztery o wysokości 23 m na polecenie Totmesa (zachował się tylko jeden). Pylonów w sumie jest sześć, przy ostatnim znajduje się kaplica na barkę obrzędową.

Świątynia Amona połączona była długą kamienną aleją sfinksów ze Świątynią Narodzin w Luksorze. Przy alei wzniesiono sześć małych kapliczek. Podczas Święta Opet posąg Amona w Karnaku odwiedzał świątynię w Luksorze – był niesiony w barce kultowej wzdłuż alei, a wracał Nilem. Reliefy przedstawiające to święto są umieszczone w kaplicy Hatszepsut, zbudowanej z czerwonego kwarcytu i czarnego granitu, przeznaczonej na kiosk do przechowywania barek obrzędowych.

Sama świątynia Amona-Re to zespół budowli wzniesionych w okresie Nowego Państwa i czasach późniejszych. Do kompleksu należą: świątynia Ptaha z czasów XVIII dynastii oraz wielka świątynia Amona-Re z czasów XVIII i XIX dynastii. Z okresu XX dynastii pochodzą: świątynia Ramzesa III (świątynia jubileuszu) oraz świątynia Chonsu. W XXV dynastii, za czasów króla Taharki, powstała kolumnada wzdłuż osi dziedzińca, z której zachowała się do naszych czasów tylko jedna kolumna. Do kompleksu świątynnego należy także święta sadzawka. Przy niej za czasów Amenhotepa postawiony został pomnik wielkiego skarabeusza.

Karnak niszczony był już od schyłku starożytności przez Koptów, w średniowieczu przez islamskich fanatyków, traktowany jako źródło kamienia służącego do wypalania wapna lub do budowy wszelkich arabskich konstrukcji. Od czasów starożytnych poziom wód gruntowych podniósł się w rejonie tebańskim o około 3 m. Każdego lata wody wylewającego Nilu wdzierały się do świątyni pogarszając stabilność budowli (właśnie z tego powodu w 1861 zawaliła się jedna z kolumn). Pierwszy plan świątyni wykonał angielski duchowny i podróżnik Richard Pococke. Pierwszy etap badań zainaugurowała wyprawa Napoleona w 1798 roku. W 1828 roku badania prowadził tam Champollion. Niestety od momentu otwarcia Egiptu na Europę przez Mohammeda Alego postępował proceder wywożenia zabytków.  Mimo wydanych w 1835 roku ustaw o ochronie zabytków starożytnych, jeszcze przez pięć lat pylony drogi procesyjnej służyły ludności jako kamieniołom. W 1843 roku Prisse d`Avennes wywiózł cenne reliefy z Komnaty Przodków do Luwru. Naukowe odsłanianie świątyń rozpoczął dopiero Auguste Mariette w latach 1858–60. W latach 1896–1917 pracami w Karnaku kierował Georges Legrain. Doprowadził do końca restaurację i anastylozę sali hypostylowej, odsłonił skrytkę na dziedzińcu VII pylonu, dziedziniec pierwszego pylonu o świątynie-repozytoria Ramzesa III i Setiego II.  Kontynuacją prac Lagraina zajął się M. Pillet w okresie od 1921 do 1926 roku. Opróżniał III pylon Amenhotepa III, odsłonił południową aleję procesyjną, kaplice w północnej części Karnaku oraz świątynię Mut. Poza tym umocnił X pylon i odkrył pierwsze kolosy ozyriackie Echnatona na wschód od okręgu Amona-Re. Od 1926 do 1954 roku (z przerwą od 1940 w czasie II wojny światowej) pracami w Karnaku kierował architekt Henri Chevier, który skończył opróżnianie III pylonu, rozpoczął restaurację II pylonu, wykonał sondaże na dziedzińcu z czasów Średniego Państwa o zajmował się ponownym montażem alabastrowej kaplicy-repozytorium Amenhotepa I, „białej kaplicy” oraz kaplicy Hatszepsut.

Karnak to część Luksoru, który jest położony 675 km na południe od Kairu. Świątynia znajduje się około 3 km na północ od świątyni Luksorskiej.

Zdjęcia wykonano w listopadzie 2022 roku.