Carcassonne to niewielkie langwedockie miasto w południowej Francji, znane jest na całym świecie z historycznej zabudowy otoczonej podwójnym pierścieniem murów obronnych z systemem licznych baszt barbakanów oraz bram. Jeszcze przed panowaniem rzymskim na wzgórzu, gdzie teraz położone są fortyfikacje Carcassonne, istniało grodzisko. Około 100 roku p.n.e. Rzymianie ufortyfikowali wierzchołek wzgórza, a później obrali je za stolicę kolonii Julia Carsaco (potem Carcasum). W 518 roku Carcassonne zajął hrabia Ibba, wódz Teodoryka Wielkiego. W VI wieku miasto zostało przejęte przez Wizygotów, którzy następnie rozbudowali fortyfikacje (stojące tu po dzisiejsze czasy). W V wieku było często celem ataków Franków, jednakże Wizygotom udało się je odeprzeć. Podczas panowania Wizygotów (w VI wieku) w Carcassonne założono biskupstwo.

W 724 roku Carcassonne dostało się w ręce Arabów, którzy jednak już w 759 roku zostali wyparci przez Pepina Krótkiego. Dzięki małżeństwu w 1067 roku miasto stało się własnością Raimonda Rogera Trencavela. W kolejnych stuleciach rodzina Trencavel zbudowała Château Comtal (zamek, który w 1226 roku został otoczony prostokątną obudową obronną) i bazylikę Saint-Nazaire, której budowę rozpoczęto w czerwcu 1096 roku. W 1247 roku miasto poddało się rządom królestwa francuskiego. 

Ludwik IX i jego następca, Filip III, zbudowali zewnętrzne wały obronne, długie na około 1200 metrów. Fortyfikacje składające się z dwóch linii murów i zamku – który sam został otoczony fortyfikacjami – rozciągają się na całkowitą długość 3 km. Ich długość w dużej mierze bierze się z rzymskich umocnień, które są wyraźnie widoczne na dwóch trzecich całkowitej długości konstrukcji. Ściany wzmocniono bastejami w kształcie podkowy w mniej więcej regularnych odstępach. Według opinii współczesnych twierdza była nie do zdobycia.

Carcassonne stało się słynne dzięki roli jaką odegrało w trakcie krucjaty przeciw albigensom, gdy miasto stało się ich warownią. W sierpniu 1209 roku armia pod wodzą Simona de Montforta zmusiła katarów do poddania się. Montfort został nowym wicehrabią, a Trencavela zamordowano. Montfort wzmocnił też fortyfikacje, a Carcassonne stało się twierdzą graniczną między Francją i Aragonią. Dzięki potężnym fortyfikacjom miasto nie zostało zdobyte przez Anglików w czasie wojny stuletniej, nawet podczas najazdu Czarnego Księcia, którego piechota w roku 1355 zburzyła dolne miasto. Hugenoci wykonali dwie niespodziewane próby przejęcia miasta w 1575 oraz 1585 roku, ale za każdym razem bezskutecznie.

Po 1659 roku w wyniku utraty strategicznego znaczenia fortyfikacje Carcassonne szybko ulegały niszczeniu. Okoliczni mieszkańcy zauważyli w nim wygodny kamieniołom – rozpoczęli demontaż jego mur i wież. Z czasem ufortyfikowana część miasta uległa takiemu zaniedbaniu, że rząd francuski zaczął poważnie rozważać całkowite rozebranie twierdzy. Oficjalna decyzja została podjęta w 1849 roku, ale spotkała się z gwałtowną reakcją. Historyk Jean Pierre Cros-Mayervielle i pisarz Prosper Merimee poprowadzili kampanię na rzecz odbudowania fortecy jako historycznego pomnika. Jeszcze w tym samym roku prace rekonstrukcyjne zlecono architektowi Eugene Viollet-le-Duc. Dzisiejszy wygląd twierdzy jest głównie efektem tej dziewiętnastowiecznej rekonstrukcji. Średniowieczna warownia Carcassonne posiada jako całość status pomnika historii. W 1997 roku fortyfikacje wpisane zostały na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Zabytkowa architektura Carcassonne stanowi największy w Europie średniowieczny kompleks urbanistyczny. Składa się z dwóch części:

– Cité – warownego górnego miasta

– Miasta dolnego (La Ville Basse).

W ramach miasta górnego znajdują się dwa pasma murów, z bramami i barbakanami. Wewnątrz murów znajduje się czworoboczny zamek obronny z XII wieku i romańsko-gotycki kościół St. Nazaire.

Carcassonne jest położone w południowej Francji, w regionie Langwedocja-Roussillon, w departamencie Aude, oddalone o 90 km na południowy wschód od Tuluzy.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w sierpniu 1995 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.