Początki zamku w Chenonceux (fr. Château de Chenonceau) sięgają XIII wieku, kiedy to znajdowała się tu gotycka warownia z przylegającym do niej młynem. Stanowiła ona własność członków szlacheckiego rodu Marques. W 1513 roku od zadłużonego Pierre’a Marques posiadłość zakupił wysoki urzędnik na dworze królewskim, Thomas Bohier, który wraz z małżonką Katherine Briçonnet rozpoczął przebudowę. Podczas nieobecności męża, przebywającego we Włoszech u boku Franciszka I, budowę nadzorowała Katherine. Thomas Bohier zafascynowany budowlami renesansowymi, zatrudnił włoskich mistrzów, którzy zaprojektowali czworoboczną rezydencję z narożnymi wieżyczkami. Starą fortecę, po której pozostała jedynie okrągła wieża (Tour des Marques),  zburzono, a na miejscu młyna na dwóch potężnych słupach wbitych w dno rzeki wzniesiono prostokątną budowlę z białego wapienia. Prace wykończeniowe trwały do 1521 roku.

W 1535 roku posiadłość została przejęta przez króla Franciszka I, który przeznaczył ją na zamek myśliwski. Niespełna dekadę później nowy właściciel, król Henryk II Walezjusz podarował zamek swej faworycie – Dianie de Poitiers. Diana niezwykle dbała o zamek i świetnie nim zarządzała. W 1551 roku na przylegającym do rezydencji terenie założyła wspaniały ogród z fontanną i parkowym labiryntem. Diana doprowadziła również do wzniesienia mostu, łączącego obydwa brzegi rzeki Cher.

Po śmierci Henryka II, zamek przeszedł w ręce wdowy po nim i pełnił rolę letniej rezydencji królewskiej dla księżnej Katarzyny Medycejskiej, która wzięła odwet na wieloletniej kochance swego męża i odebrała jej ukochaną posiadłość. Za jej życia organizowane były tu liczne huczne bale oraz wystawne bankiety. Katarzyna zadbała także o dalsze upiększanie ogrodu, chcąc przyćmić dokonania j poprzedniczki, a na moście poleciła wznieść dwupiętrową galerię w stylu włoskim, ukończoną w 1570 roku.

Kolejną właścicielką była Ludwika Lotaryńska, żona Henryka III, która zamieszkała w rezydencji w 1589 roku, zaraz po śmierci męża i teściowej, ale w przeciwieństwie do niej żyła tu jak w klasztorze. Pobożna wdowa spędzała na zamku czas głównie na czytaniu i modlitwie.

W 1601 roku Ludwika podarowała zamek jako prezent ślubny swej siostrzenicy Franciszce, żonie Cezara de Vendome (syna króla Henryka IV Burbona). Burbonowie przez następny wiek zaniedbali zamek, gdyż byli zajęci budową i upiększaniem Wersalu.

W 1733 roku zamek przeszedł w ręce Claude’a Dupina, dzierżawcy dochodów publicznych, którego druga żona, niezwykle piękna i bogata Louise Dupin tchnęła w to miejsce nowe życie. Louise Dupin przyjmowała na zamku największych luminarzy ówczesnej epoki, m.in. Woltera, Monteskiusza i Jakuba Rousseau. To właśnie jej przypisuje się usunięcie z nazwy zamku litery „x” na końcu (była to oznaka królewskich włości). Wcześniej nazwa zamku, brzmiała tak jak i wioski – Chenonceaux.  Rewolucję francuską zamek przetrwał w stanie praktycznie nienaruszonym. Stało się to głownie za sprawą, jedynej przeprawy mostowej przez rzekę w okolicy.

Posiadłość pozostała w rękach rodziny Dupin do roku 1863, kiedy to odkupiła ją Marguerite Pelouze, która starała się, by rezydencja rozkwitła dawnym blaskiem. Za jej czasów zaniedbana wówczas rezydencja poddana została gruntownej renowacji, która przywróciła jej dawną świetność. Przywróciła ona, za sprawą architekta Felixa Rogueta, wygląd fasady z czasów Katherine Briçonnet. Zlikwidowała wiele zmian wprowadzonych przez Katarzynę Medycejską. Prace ukończono w 1878 roku i w Chenonceau ponownie zaczęto organizować bale. Zadłużona Marguerite musiała jednak oddać posiadłość bankowi w 1888 roku.

W 1913 roku zamek zakupił właściciel fabryki czekolady Henri Menier. Rezydencja pozostaje do dziś własnością jego potomków, którzy udostępniają ją zwiedzającym. Podczas I wojny światowej w Chenonceau urządzono szpital polowy. W czasie II wojny światowej posiadłość znajdowała się na granicy strefy okupowanej przez Niemców i strefy Vichy. Wykorzystywano ją jako drogę ucieczki.

Rezydencja zaliczana jest do zamków w Dolinie Loary i uważana jest za jedną z najpiękniejszych budowli reprezentujących francuski renesans. W jej wnętrzach zachowało się wiele pięknych mebli z różnych epok. Dekoracje uzupełniają liczne obrazy oraz piękne gobeliny. Ze względu na sześć kobiet, które jako jego właścicielki stopniowo go rozbudowywały, rezydencja bardzo często jest ona określana także mianem Zamku Dam (Château des Dames).

Chenonceaux to niewielka miejscowość w środkowej Francji, położona nad rzeką Cher (dopływ Loary), około 10 km w kierunku południowo-wschodnim od Amboise.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w sierpniu 1993 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.