Pierwsze wzmianki o Colmarze (pod nazwą „Columbarium”) pochodzą z 823 roku. W średniowieczu miasto posiadało status „wolnego miasta” w obrębie Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Największy rozwój miasta przypadł na XII i XIV wiek, oraz epokę Ludwika XIV. W 1575 roku miasto przyjęło reformację (pozostawiając jednak mieszkańcom wolność wyznania). Podczas wojny trzydziestoletniej (1618-48) Colmar zostało w 1632 roku zajęte na dwa lata przez wojska szwedzkie. W 1697 roku miasto zostało przyłączone do Francji, przez Ludwika XIV.  W latach 1871–1918, na mocy traktatu franfurckiego, po porażce Francji w wojnie z Prusami Colmar znalazł się w granicach Cesarstwa Niemieckiego. Na mocy postanowień traktatu wersalskiego, kończącego I wojnę światową, Colmar powrócił do Francji. Podczas II wojny światowej w 1940 roku, po porażce Francji, Colmar wraz z regionami Alzacja i Lotaryngia znalazł się w granicach Niemiec hitlerowskich. Miasto zostało wyzwolone 2 lutego 1945 roku, przez wojska francusko-amerykańskie. W czasie wyzwolenia miasto nie doznało wielkich zniszczeń.

Colmar jest uważane za jedno z najpiękniejszych miast Alzacji, słynącym z dobrze zachowanej starówki, licznych zabytków oraz interesujących muzeów. Jedną z głównych atrakcji miasta jest dobrze zachowana, stosunkowo rozległa starówka – zabudowana w większości charakterystycznymi dla architektury alzackiej białymi lub kolorowymi domami o konstrukcji ryglowej, rozciągająca się wokół Placu Katedralnego, z dominującą nad nim kolegiatą św. Marcina (Collégiale Saint-Martin). 

Ta gotycka świątynia powstała w wyniku przebudowy wcześniejszej bazyliki romańskiej, przeprowadzonej w latach 1234-1365, z inicjatywy papieża Grzegorza IX. Trójnawowy kościół z transeptem, posiada jedną, wysoką na 72 m wieżę (projektowane były dwie wieże flankujące fasadę, ale ukończona została tylko południowa) i cenny wczesnogotycki portal w południowym ramieniu transeptu. We wnętrzu (w znacznym stopniu zniszczonym podczas Rewolucji Francuskiej) zachowały się gotyckie rzeźby i średniowieczne witraże. W wyniku pożaru wieży południowej w XVI wieku wieża i dach zostały zniszczone. Wieżę odbudowano trzy lata później tworząc konstrukcję na szczycie kopuły o kształcie latarni, która nadaje świątyni charakterystyczną sylwetkę. Kościół był wielokrotnie odnawiany. Mieszkańcy Colmar od dawna uważają kolegialny kościół św. Marcina za swoją katedrę, choć w swojej długiej historii kościół był oficjalnie katedrą tylko 10 lat (na przełomie XVIII – XIX wieku).

W bezpośrednim sąsiedztwie kościoła św. Marcina, w południowej pierzei placu katedralnego, stoją dwa budynki należące do najcenniejszych i najstarszych zabytków miasta: Maison Adolph zbudowany w stylu gotyku niemieckiego prawdopodobnie ok. 1350 roku oraz tzw.  Ancien corps de garde de Colmar renesansowy budynek dawnej kordegardy z 1575 roku, stojący na miejscu wcześniej istniejącej kaplicy św. Jakuba.

Ciekawym miejscem jest Mała Wenecja (fr. Petite Venise), która zawdzięczająca swą nazwę domom z muru pruskiego przeglądającym się w rzece Lauch – to punkt obowiązkowy wizyty w Colmar. Spacer wzdłuż kanału La Lauch najlepiej rozpocząć na Quai de la Poissonnerie. Jeszcze lepiej prezentują się z pokładu charakterystycznej dla Colmar łódki z płaskim dnem, którą możecie po kanałach popływać.

Pozostałe zabytki znajdują się w obrębie dobrze zachowanego Starego Miasta:

– kościół dominikanów (Eglise des Dominicains) wzniesiony w stylu gotyku reńskiego. Jego początki sięgają końca XIII wieku (gdy rozpoczęto budowę prezbiterium). Obecna budowla pochodzi z XIV i XV wieku. Kościół od dawna jest zsekularyzowany i funkcjonuje jako muzeum: można tu m.in. podziwiać główne dzieło Martina Schongauera, Madonna w ogrodzie różanym (La Vierge au Buisson de Roses) z 1473 roku (obraz do 1972 roku znajdujący się w kościele św. Marcina, skradziony stamtąd, lecz wkrótce potem odnaleziony), a także – czasowo – wspomniany wyżej Ołtarz z Isenheim; warto też zwrócić uwagę na liczne inne dzieła sztuki sakralnej (w tym ołtarze) oraz na witraże.

– renesansowy Dom Pfistera (fr. Maison Pfister), zbudowany w 1537 roku, z wieżyczką, oknem wykuszowym i drewnianym rzeźbionym balkonem, udekorowany freskami.

– Inny ciekawy budynek to Dom Głów z początku XVII wieku. Dom zawdzięcza swoją nazwę ponad stu głowom i groteskowym maskom, które zdobią bogatą fasadę. Szczyt budynku zdobi posąg bednarza – rzemieślnika, który wyrabia naczynia drewniane.

Colmar jest położony w regionie Grand Est, w departamencie Górny Ren, którego jest stolicą, około 65 km na południe od Strasburga.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w lipcu 1994 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.