Pierwsze wzmianki o romańskim zamku, Castrum Estuphin, jak go wówczas nazywano, zbudowanym na skalistym wzgórzu o wysokości 757 m n.p.m. w Wogezach przez Hohenstaufenów pochodzą z 1147 roku. Około 1192 roku twierdza zmieniła nazwę na Koenigsburg (zamek królewski). W 1462 roku zniszczoną warownię przejęli Habsburgowie i przekazali go w Tiersteinom, którzy go odbudowują i rozbudowują w stylu gotyckim. Podczas wojny trzydziestoletniej, w 1633 roku zamek został zniszczony w wyniku miesięcznego oblężenia, a następnie doszczętnie spalony przez protestanckie wojska szwedzkie, i w efekcie opustoszał na dwieście lat. W 1865 roku ruiny zamku kupiło pobliskie miasto Sélestat. Zdecydowano się na projekt renowacji, zaczynając od konsolidacji części ruin. W 1882 roku architekt Winkler opracował ambitny plan odbudowy, który nigdy nie zostałby zrealizowany, ponieważ miasto nie miało środków na jej sfinansowanie.

Region Alzacji został przyłączony do Niemiec w 1871 roku, a Sélestat ofiarował majestatyczne ruiny zamku cesarzowi Wilhelmowi II w 1899 roku. Wilhelm II, pragnąc podkreślić fakt, że Alzacja ponownie była terytorium niemieckim, uznał zamek za symboliczne oznaczenie zachodniej granicy swojego imperium. Zdecydował się na całkowitą odbudowę zamku. Projekt odbudowy powierzono architektowi Bodo Ebhardtowi. Prace restauracyjne trwały od 1900 do 1908 roku.

Po podpisaniu traktatu wersalskiego w 1919 roku Haut-Koenigsbourg został przekazany rządowi francuskiemu i nadano mu status zabytku narodowego Francji. Obecnie całkowicie odrestaurowana warownia w 1993 roku została sklasyfikowana jako pomnik historii. Architektura zamku daje dokładne wyobrażenie o tym, jak wyglądała twierdza górska w średniowieczu. Jego ściany wewnętrzne są ozdobione bogatym średniowiecznym stylem i mieszczą wyjątkową kolekcję broni i mebli, głównie z XVI i XVII wieku.

Haut-Koenigsbourg znajduje się niedaleko miejscowości Orschwiller w Alzacji, około 50 km na południe od Strasburga i 20 km na północ od Colmaru.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w lipcu 1994 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.