Pierwotny zamek w Paryżu nazwany Luwr (fr. Louvre) został zbudowany w tym miejscu u schyłku XII wieku przez króla Filipa II Augusta. Była to warowna budowla otoczona murami z centralnym donżonem. Fragmenty warowni widoczne są w podziemiach, które stanowią dziś rezerwat archeologiczny stanowiący część ekspozycji poświęconej historii Luwru. W drugiej połowie XIV wieku, po włączeniu Luwru w obręb miasta, Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję królewską. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę w monumentalny renesansowy pałac. Autorem barokowej przebudowy pałacu był Jacques Lemercier. Franciszek nabył szereg dzieł sztuki, które stały się rdzeniem muzeum, ponadto nabył dzieła Leonarda da Vinci w tym Monę Lisę. Jego następca Henryk II otrzymał od papieża Pawła IV rzymską kopię Artemidy z jeleniem wzorowanej na greckim dziele Leocharesa. Dla wystawienia tej figury monarcha polecił wznieść tzw. Salę Kariatyd. W 1672 roku Ludwik XIV przeprowadził się do Wersalu, natomiast w Luwrze, który przekazał artystom, zostawił bogatą kolekcję dzieł sztuki antycznej.

W 1692 roku pałac został siedzibą Académie des Inscriptions et Belles Lettres oraz Académie Royale de Peinture et de Sculpture. W roku 1699 Akademia zorganizowała pierwszy Salon wystawowy. Około połowy XVIII wieku postulowano i proponowano monarchom utworzyć galerię publiczną. W roku 1750 Ludwik XV zaakceptował i zaprezentował publiczności ekspozycję złożoną z części królewskich zbiorów. Podczas rewolucji francuskiej 8 września 1793 roku Konwent Narodowy wydał dekret o zamienieniu pałacu w muzeum. Inauguracja otwarcia muzeum które otrzymało nazwę Museum Central des Arts (Centralne Muzeum Sztuk Pięknych) przypadła na dzień 10 sierpnia 1793, z okazji pierwszej rocznicy końca monarchii francuskiej. Publiczności dano wolny wstęp przez trzy dni w tygodniu. Zbiory początkowo liczyły 537 obrazy i 184 dzieła rzeźby i rzemiosła artystycznego. Lwią część stanowiły konfiskaty z dóbr kościelnych i królewskich. W 1794 roku rewolucyjne armie Francji zaczęły sprowadzać do Luwru dzieła z Europy często metodą rabunków i konfiskat. Po francuskiej porażce pod Waterloo dzieła zwrócono prawowitym właścicielom.

W okresie Restauracji Burbonów oraz II Cesarstwa nastąpił wzrost kolekcji, która przekroczyła 20 tysięcy dzieł. Kolejny wzrost kolekcji to owoc licznych nabytków muzeum i darów prywatnych kolekcjonerów dzieł sztuki. 21 sierpnia 1911 roku miała miejsce głośna kradzież Mona Lisy, której dokonał pracownik Luwru, Vincenzo Peruggia. Dzieło ukrył pod płaszczem, wynosząc je po zamknięciu muzeum. Złodziej został aresztowany po usiłowaniu sprzedaży Mona Lisy do florenckiej galerii Uffizi.

Po zakończeniu II wojny światowej zbiory, wcześniej wywiezione, stopniowo wróciły do muzeum. W 2008 roku zbiory Luwru podzielono na osiem kategorii, każdej z nich przypada odrębny dział. Są to Działy: Starożytnego Egiptu, Starożytnego Bliskiego Wschodu, Starożytnej Grecji, Starożytnego Rzymu, Sztuki Islamu, Rzeźby, Malarstwa, Rzemiosła Artystycznego, Rysunku i Grafiki. Obecnie paryskie Musée du Louvre gromadzi ponad 380 000 dzieł, z których 35 000  tworzą stałe ekspozycje zajmujące sale o łącznej powierzchni 60 600 metrów kwadratowych. Muzeum mieści znaleziska archeologiczne, detale architektoniczne, dzieła wszystkich sztuk plastycznych. Ponadto Luwr mieści wielką bibliotekę, archiwum, pracownie konserwatorskie, instytucje naukowe o charakterze badawczym i dydaktycznym. Luwr jest najczęściej odwiedzanym muzeum na świecie. Liczba odwiedzających to około 15 000 osób dziennie, 65 procent z nich stanowią turyści.

Luwr położony jest między Rue de Rivoli i prawym brzegiem Sekwany oraz ogrodami Tulieres i Rue du Louvre,  około 3 km na wschód od Wieży Eiffla.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w sierpniu 1993 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.