Warowne wzgórze katedralne nie jest zamkiem „sensu stricto” lecz z uwagi na jego walory obronne można je zaliczyć do tej kategorii.       

         Budowlę zaczęto wznosić na początku XIV wieku na miejscu starej osady pruskiej zajętej przez Krzyżaków. Założenie na planie nieregularnego prostokąta zajęło szczyt wzgórza górującego nad Zalewem Wiślanym. W latach 1330-88 na dziedzińcu wzniesiono potężną katedrę. Mury obronne wznoszono etapami gęsto wzmacniając je basztami. Dodatkowo dostępu do murów broniły głębokie jary i fosa. Warownia posiada dwie bramy, główna od południa flankowana przez dwie półokrągłe baszty, oraz furtę. Druga brama chroniona opuszczaną broną znajdowała się od zachodu. Do obydwu bram wiodły ceglane mosty. Około roku 1448 zbudowano w narożniku południowo-wschodnim, ośmioboczną wieżę artyleryjską z tarasem bojowym chronionym krenelażem. W latach 1683-85 nadbudowano ją i nakryto barokowym hełmem. Nazwana Wieżą Radziejowskiego pełniła funkcję dzwonnicy. W narożniku północno-zachodnim postawiono drugą wieżę, na planie kwadratu, w której 1504 mieszkał Mikołaj Kopernik, który jako kanonik kapituły warmińskiej żył i pracował na Wzgórzu Katedralnym niemal nieprzerwanie od roku 1510 do dnia swojej śmierci w maju 1543 roku. Właśnie tutaj Mikołaj Kopernik opracował De revolutionibus coelestium (O obrotach sfer niebieskich) – dzieło, które odmieniło dotychczasowe pojęcia o wszechświecie. Zespół katedralny na wzgórzu stał się także miejscem pochówku astronoma. Na początku XV wieku dostawiano do murów od strony dziedzińca budynki mieszkalne i gospodarcze. Przed rokiem 1513 w narożu południowo-wschodnim zbudowano pałac biskupów warmińskich.Zespół katedralny od strony południowej był otoczony budynkami dawnych kanonii (m.in. kanonia pw. św. Stanisława Kostki zbudowana na fundamentach starszego budynku należącego do Kopernika i będącego jego codziennym mieszkaniem, kanonia pw. św. Michała, kanonia pw. św. Pawła, kanonia pw. Matki Boskiej Wniebowziętej)

         W późnym średniowieczu warownia była oblegana i zdobywana przez wojska polskie, krzyżackie i zaciężne oddziały czeskie, jednakże największe zniszczenia poniosła z rąk szwedzkich w latach 1626-30 i 1655-60. W latach 1843 i 1856 rozebrano część fortyfikacji. Druga wojna światowa przyniosła dalsze zniszczenia, warownia została spalona i zdewastowana. Prace konserwatorskie w latach 1950-54 i 1963-73 przywróciły jej dawny blask.

         Frombork jest położony 32 km na północ od Elbląga przy drodze nr 504 do Braniewa. Wzgórze katedralne znajduje się w centrum miejscowości.

         Zdjęcia wykonano w październiku 2005 roku.