Wyspa Spichrzów powstała w roku 1576, po przekopaniu kanału Nowej Motławy.  Znajduje się w centrum miasta, na wschód od Głównego Miasta otoczona wodami Motławy, Nowej Motławy i Opływu Motławy. Już w średniowieczu, ze względu na niebezpieczeństwo pożarów oraz brak miejsca na terenie Głównego Miasta zaczęto przenosić kupieckie magazyny na prawy brzeg Starej Motławy.

Na wyspie znalazło się ponad 300 spichrzów, które w tym czasie stanowiły największy magazyn zboża w Europie. Dla łatwiejszego rozróżnienia każdy z nich miał własną nazwę i znak rozpoznawczy. Nazwy wymyślano dosyć oryginalne: np. Trupia Czaszka, Pstry Pies, Szara Gęś, Czerwona Mysz, Wielbłąd i inne. Najstarsza z odnotowanych nazw pochodzi z 1495 roku – był to „Dziki Osioł” należący do rajcy Barenbroka. Wyspa Spichrzów przez stulecia była źródłem zamożności miasta (Gdańsk skupił w około 80 % handel zbożem z Rzeczpospolitą). W obawie przed złodziejami i podpalaczami na noc była całkowicie opuszczana i zamykana – wówczas pilnowały jej watahy psów. Zwarta zabudowa spichrzów istniała tu do końca roku 1812 roku, czyli do czasów oblężenia wojsk napoleońskich w Gdańsku przez siły rosyjskie i pruskie.

W dniu klęski Napoleona w bitwie narodów pod Lipskiem 19 października 1813 roku w wyniku pierwszego ciężkiego ostrzału miasta i spłonęło 20 spichlerzy. Olbrzymi pożar wywołany 31 października 1813 roku ostrzałem artyleryjskim strawił kolejne, 173 spichrze w oblężonym mieście. Po zawieszeniu broni 25 listopada 1813 roku wojska garnizonu francuskiego opuściły Gdańsk. Wyspa Spichrzów na długo została zasłana gruzami, a miasto prawie do końca XIX wieku nie mogło podnieść się z upadku gospodarczego. Część opuszczonych spichlerzy chciano przystosować do zamieszkania przez bezdomnych.

Pod koniec XIX wieku nastąpił gwałtowny rozwój Gdańska. Od 1885 towary były dostarczane do spichlerzy również koleją. Na wyspie istniała rozwinięta sieć torowisk, biegnących z dworca Brama Nizinna. Ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe na terenie wyspy wagony kolejowe były ciągnięte przez konie, a nie przez parowozy, które miały zakaz wjazdu na teren wyspy. Do dzisiaj zachowały się brukowane ulice i pozostałości na nich torów kolejowych, z obrotnicami kolejowymi, które służyły do skręcania wagonami w poprzeczne ulice (dzięki czemu zmiana kierunku jazdy nie wymagała zajęcia torowiskami znacznej powierzchni niewielkiej wyspy). Na Wyspie Spichrzów, przy ulicy Stągiewnej ulokowały się biura, banki i kantory kupieckie.

W 1945 roku, w czasie wyzwalania Gdańska przez wojska radzieckie, zachowana spichlerzowa zabudowa niemal całkowicie legła w gruzach, podpalona przez Czerwonoarmistów. Stan taki istnieje do dzisiaj na terenach Wyspy Spichrzów położonych na północ od ulicy Stągiewnej. Z pożogi wojennej zachował się tylko jeden spichlerz, zaś odbudowano tylko kilka budynków nad Motławą. W roku 1997 podjęto pierwsze prace archeologiczne poprzedzające oczekiwane inwestycje. Wykopaliska odsłoniły wtedy gęstą sieć dębowych pali i duże skupiska głazów stanowiących fundamenty zniszczonych spichlerzy. W południowej części wyspy powstał kwartał budynków przy ul. Stągiewnej, przy której ocalały Stągwie Mleczne (Brama Stągiewna) powstałe w latach 1517-19. Wcześniej przy ul.Pszennej zbudowano hotel „Nowotel” a przy ul.Chmielnej, w odbudowanych spichrzach siedzibę znalazł ZUS. Jeszcze dalej na południe gdzie przez wyspę przebiega ul.Podwale Przedmiejskie wraz z linią tramwajową, trwa realizacja kilku inwestycji.

Obecnie trwa powolna odbudowa spichrzów w północnej części wyspy, oraz kamienic północnej pierzeji ul. Stągiewnej.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2009 roku.