Nowy Pałac Opatów w Oliwie powstał w wyniku przebudowy skrzydła Starego Pałacu dokonanego w latach 1754-56  przez Efraima Szregera, na polecenie opata Jacka Rybińskiego. Powstał wtedy rokokowy, dwukondygnacyjny budynek założony na planie prostokąta z wejściem od strony północnej. W osi rezydencji znajdują się dwa ryzality zwieńczone naczółkami. Całość nakryta jest dachem mansardowym.

Nowy Pałac przylega do muru obronnego otaczającego klasztor od zachodu. Po śmierci Rybińskiego w pałacu rezydowali ostatni opaci oliwscy z rodu Hohenzollern-Hechingen. Po kasacie klasztoru i śmierci Józefa Hohenzollerna pałac przeszedł na własność króla pruskiego, a następnie w 1869 roku w ręce bratanicy ostatniego opata, królewskiej kuzynki Marii Hohenzollern-Hechingen. Księżniczka mieszkała w pałacu do swojej śmierci w 1888 roku. Po jej śmierci w pałacu urzędowali pruscy urzędnicy, a potem administracja gminy oliwskiej.

Gdy Oliwa została włączona w granice miasta Gdańska pałac poddano renowacji i 1 maja 1927 roku otworzono w jego murach Państwowe Muzeum Historii Gdańska, którego dyrektorem został Erich Keyser. Wykorzystywany pod koniec wojny jako magazyn spłonął w 1945 roku. Odbudowę rozpoczęto dopiero w roku 1958 staraniem Muzeum Pomorskiego, które po ukończeniu prac w 1965 roku w części pałacu utworzyło Muzeum Etnograficzne. Gromadzone zbiory pozwoliły na otworzenie w 1970 roku Działu Sztuki Współczesnej. Po przeniesieniu 1988 zbiorów etnograficznych do Spichlerza Opackiego w pałacu powstał, samodzielny Oddział Sztuki Współczesnej Muzeum Narodowego. 

Pałac znajduje się na wschód od Katedry, w Parku Oliwskim. 

Zdjęcia wykonano w lutym 2009 roku.