Budynek szafarni został wzniesiony za czasów opata Mikołaja Muskendorfa (1474-88). Parterowa budowla służyła pierwotnie jako spichlerz. W XVII wieku nastąpiła przebudowa budowli i został podniesiony o jedną kondygnację. Światło docierało do jego wnętrza przez małe, ostrołukowe okienka w głębokich wnękach. Prawdopodobnie kondygnacje wewnątrz przedzielał drewniany strop. Jedynie w południowej części zachowały się do dzisiaj sklepienia, w dłuższym pomieszczeniu – jednokolebkowe, natomiast w przylegającym doń drugim pomieszczeniu – krzyżowe, wsparte jednym filarem. Od zewnątrz kondygnacje oddzielał polichromowany fryz, zachowany we fragmentach po wschodniej stronie budynku. Całość nakryto dachem dwuspadowym łamanym.  

W nowych pomieszczeniach umieszczono dormitorium, sąd klasztorny, aptekę oraz później drukarnię, a w połowie XVIII wieku akademię. Od południa przylegał do budynku młyn klasztorny, który spłonął w 1817 roku i już go nie odbudowano. W latach 1823-1920 w szafarni mieściła się szkoła katolicka i ewangelicka (1823-1904). W latach 1922-39 siedzibę swoją miała tu polska szkoła senacka.

W 1945 roku budynek spłonął i został odbudowany dopiero w latach 1959-62 na potrzeby Kurii Biskupiej, która już jako Kuria Arcybiskupia mieści się tu do dziś. 

Szafarnia znajduje się po prawej stronie od wejścia do katedry, w południowo-zachodnim narożniku zespołu katedralnego, przy ulicy Cystersów 15.

Zdjęcia wykonano w lutym 2009 roku.