Kościół Panagia Kapnikarea został wybudowany w połowie XI wieku, na miejscu dawnej świątyni, poświęconej prawdopodobnie Atenie lub Demeter. Tradycja przypisuje jednak założenie świątyni cesarzowej Irenie, która władała imperium bizantyjskim w latach 792–802.

Świątynię wzniesiono na planie krzyża z trzyczęściowym narteksem, którego środkowa część jest wyższa od dwóch bocznych. Kopuła stanowi najbardziej charakterystyczny i najlepiej zachowany przykład typu ateńskiego. Dolną część ścian zbudowano z pozbawionych zdobień, surowych bloków kamiennych. Górną ich część pokrywają płaskorzeźby z czasów starożytnej Grecji, Rzymu, wczesnego chrześcijaństwa i Bizancjum. Starożytne płyty z wyrytymi scenami tworzą fryz obiegający całą bryłę kościoła. Jedynie do budowy kopuły, wspierającej się na czterech starożytnych kolumnach z czasów rzymskich, wykorzystano cegły. Marmurowa przegroda ołtarzowa jest kopią przegrody z klasztoru Kaissariani. Po wzniesieniu kościoła dodano, przylegającą od strony północnej, kaplicę św. Barbary. Z tego samego okresu pochodzi egzonateks dobudowany po zachodniej stronie bryły kościoła. Portyk z kolumnami dodano w XII wieku. Wnętrze pokrywają freski pochodzące z okresu XIX-wiecznej odbudowy kościoła, wśród których wyróżnia się Matka Boska z Dzieciątkiem.

W czasie powstania greckiego świątynia została poważnie uszkodzona. W 1834 roku, gdy otwarto ulicę Ermou, planowano ją zburzyć. Ocalała dzięki interwencji króla Ludwika Bawarskiego. Po 1841 roku świątynia służyła jako Biblioteka Narodowa. W 1863 kościołowi znów zagroziły plany urbanistów, ale przeciwstawił im się biskup Aten. Ostatecznie na przełomie XIX i XX wieku doszło do prac rekonstrukcyjnych. Dodano wówczas mozaiki nad wejściem, natomiast kopuła została odbudowana w latach 50. XX wieku przez Uniwersytet Ateński.

Zbudowana na obrzeżach Plaki świątynia znajduje się obecnie w centrum Aten, otoczona współczesną zabudową.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2015 roku.