Budowę świątyni Zeusa Olimpijskiego rozpoczęto już ok. 520 roku p.n.e., za czasów Pizystrata i w zamyśle miała być to największa świątynia ówczesnego świata. Powstały wówczas fundamenty pod ogromny (107,7 m na 42,9 m) dipteros dorycki.

Ale już po 10 latach budowę przerwano przy niewielkim stadium zaawansowania. Przez następne trzy wieki nic się nie zmieniło. Dopiero na początku II wieku p.n.e. do prac powrócił ówczesny król Seleucydów, Antioch IV.

Ale znów po 10 latach prace stanęły – król zmarł. W tym momencie gotowa była ledwie połowa planowanej świątyni. Owa połowa zamiast się rozrastać, nieużywana i niszczona była przy okazji kolejnych najazdów na miasto. Kolejne kilkaset lat później, na początku II wieku n.e. do prac powrócił rzymski cesarz Hadrian, który ostatecznie dokończył budowę w 131 roku n.e. Budowa trwała więc (z przerwami) ok. 650 lat. A sama świątynia przetrwała ledwie… sto lat. Już w III wieku bowiem zniszczona została podczas kolejnego najazdu.

Ostatecznie zamknięto ją w V wieku, gdy cesarz Teodozjusz zakazał praktyki czczenia rzymskich i greckich bóstw. Marmur służący do budowy świątyni został zabrany i przeznaczony na budowę chrześcijańskiej bazyliki. Stopniowo przez wieki budowano z niego także inne domy i świątynie w mieście. We wnętrzu świątyni znajdowały się 104 marmurowe kolumny, kopia posągu Zeusa z Olimpu oraz posąg cesarza Hadriana.Do współczesnych czasów przetrwało zaledwie 15 kolumn, pozostałe leżą na ziemi. Po posągach nie ma żadnego śladu.

Obecnie ruiny Świątyni Zeusa Olimpijskiego znajdują się w centrum współczesnych Aten.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2015 roku.