Starożytny Korynt był jednym z najważniejszych miast antycznej Grecji. Czerpał on bogactwo głównie ze swego położenia na wąziutkim przesmyku łączącym Peloponez z kontynentem. Legenda głosi, że założycielem miasta był niegodziwy i zarazem nieszczęśliwy Syzyf, ściągnął on na siebie gniew Zeusa i został skazany przez niego na wieczne wtaczanie na górę (utożsamianą z Akrokoryntem) ogromnego głazu, który ponownie osuwał się na dawne miejsce. Badania archeologiczne dowodzą, że miasto było już ufortyfikowane w czasach mykeńskich. Stary Korynt zajmował sporą powierzchnię. Ślady murów obronnych odkryto na długości ponad 20 kilometrów.

Po inwazji doryckiej panowała w Koryncie dynastia Heraklidy Aletesa. Od VII wieku p.n.e. rządziła tu oligarchia pod przewodnictwem arystokratycznego rodu Bakchiadów, obalona przez tyrana Kypselosa. Za jego rządów, jak również za jego syna Periandra nastąpił największy rozwój miasta. Założono wtedy liczne kolonie, m.in. Korkyrę, Potydeję i Syrakuzy. Na wysokiej górze ponad miastem, wzniesiono ufortyfikowaną twierdzę – Akrokorynt, która pełniła w starożytności rolę akropolu. To tu na szczycie znajdują się ruiny starożytnej świątyni Afrodyty. Obok znajdują się dobrze zachowane ruiny twierdzy weneckiej z XVII wieku (można tam dojechać tylko samochodem osobowym, taksówką albo pieszo). W V wieku p.n.e. rzeźbiarz koryncki Kallimach wymyślił sławny porządek architektoniczny zwany „korynckim”. Duży wpływ na znaczenie Koryntu miały też wpływ igrzyska istmijskie organizowane na cześć Posejdona.

Miasto było sławne również dzięki kapłankom Afrodyty. Trudniły się one prostytucją i zwabiały do świątyni gości, bawiących się na ucztach. Tych świętych prostytutek zwanych „córami Koryntu” było około tysiąca. Z ich powodu Korynt nazywano miastem rozpusty.

Miasto rywalizowało z Atenami do momentu swojego upadku w roku 146 p.n.e. W tym czasie Korynt rozbudował swoją potęgę morską, wojskową i handlową. Około 580 r. p.n.e. zapoczątkowano w Koryncie odbywające się co dwa lata igrzyska istmijskie, które przyczyniły się wydatnie do rozsławienia miasta. Od V wieku p.n.e., po wojnach z Persami, Korynt stawał po stronie Sparty przeciwko Atenom. W roku 390 p.n.e. w trakcie Wojny Korynckiej (395-387 p.n.e.) na przedpolach miasta stoczono bitwę, zakończoną zwycięstwem Spartan nad siłami Aten, Argos i Koryntu. Gdy Filip II Macedoński odniósł w 338 roku p.n.e. zwycięstwo pod Cheroneą, rada Koryntu uznała jego władzę nad Grecją. Po ponad stu latach Korynt odzyskał niepodległość i wszedł w skład Związku Achajskiego. Miasto wspaniałych świątyń i gmachów użyteczności publicznej doszczętnie zniszczyli Rzymianie w 146 roku p.n.e. Po prawie 100 latach ponownie zasiedlił je Juliusz Cezar, zakładając kolonię wojskową. Korynt znowu stał się ważnym, kosmopolitycznym ośrodkiem handlowym.

W 50 roku naszej ery, miasto odwiedził św. Paweł. Spędził tu półtora roku i w ciągu tego czasu stworzył dość prężną gminę chrześcijańską, czym naraził się Żydom. Musiał opuścić Grecję, ale utrzymywał kontakty ze społecznością wiernych. Przypominają o tym listy pisane do Koryntian.

W XIX wieku Korynt stał się częścią niepodległej Grecji. Niestety, silne trzęsienie ziemi zniszczyło miasto. Sporo budynków z czasów osmańskich legło w gruzach. Z jednej strony były zniszczenia, a z drugiej „otworzyła się ziemia” i można było prowadzić prace wykopaliskowe. Teren wykopalisk to wieś o nazwie Archea Korinthos, odległa od współczesnego miasta o kilka kilometrów.

Ruiny starożytnego Koryntu to jedne z najlepiej zachowanych zespołów w Grecji. Przy wejściu znajduje się muzeum archeologiczne. Poniżej muzeum są ruiny niewielkiego teatru. Teatr główny znajdował się powyżej. Obydwa były ze sobą połączone kolumnowym dziedzińcem. Obok muzeum znajdują się fragmenty ruin świątyni Oktawii, pochodzące z czasów rzymskich. Trzy kolumny z ozdobnymi kapitelami korynckimi oraz zrekonstruowany architraw to wszystko, co pozostało ze świątyni poświęconej siostrze cesarza Augusta.

Z daleka widoczne są kolumny doryckiej świątyni Apollina. Te siedem zachowanych kolumn jest symbolem starożytnego Koryntu. Imponująca grecka budowla (VI wiek p.n.e.) dolnego miasta z monumentalnymi schodami, była jedną z nielicznych, jakie Rzymianie pozostawili w trakcie przebudowy miasta. Pierwotnie posiadała 38 monolitycznych kolumn doryckich. Była wzorem dla świątyni Ateny na ateńskim Akropolu.

Miasto było zbudowane na przecięciu dwóch dróg. Jedna prowadziła do Lechaion, portu położonego nad Zatoką Koryncką – na jej końcu znajdowały się istniejące i dzisiaj schody oraz portyki, a druga biegła w stronę Kenchraie, portu nad Zatoką Sarońską – przy niej znajdowały się sklepy i łaźnie publiczne. W czasach rzymskich, drogi te zamieniono na szerokie aleje. Na ich skrzyżowaniu wybudowano forum, czyli rozległy plac o wymiarach 65 x 165 m, na którym toczyło się miejskie życie. Przy forum była południowa stoa (brama), której ruiny nieźle się zachowały. Posiadała ona dwa rzędy kolumn w stylu doryckim i jońskim. Znajdowały się tu: budynek administracyjny, łaźnie, publiczne latryny i inne.

Na środku forum zachowała się mównica (tzw. bema). Na mównicy leży kamień z ledwo widocznym cytatem z 2 Listu do Koryntian:„Niewielkie zaś cierpienia, które chwilowo znosimy, przygotowują nam bezmiar wiecznej chwały”(2 Kor 4,17). Prawdopodobnie stąd przemawiał św. Paweł. S

pacerując dalej, znajdziemy ruiny fontanny Pejrene. Nazwana imieniem młodej kobiety, która wg. legendy wylawszy wiele łez nad ciałem zabitego syna – została zamieniona w źródło przez Atermidę. Woda nadal płynie podziemnymi zbiornikami do współczesnej wsi. Górne źródło znajduje się na Akrokoryncie. Przy akwedukcie jest jeszcze jedna fontanna Glaukosa. Ma ona cztery zbiorniki wykute w jednym bloku skalnym. Zdobycie miasta przez Rzymian w końcu II w. p.n.e. i masowy wywóz dzieł sztuki, przede wszystkim rzeźb oraz zniszczenia wojenne i trzęsienia ziemi sprawiły, że znajduje się tutaj bardzo niewiele zabytków z czasów wcześniejszych, przedrzymskich. Ruiny rzymskiego Koryntu są pozostałością największej rzymskiej aglomeracji na terenie Grecji. 

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2015 roku.