Olimpia w antycznej Grecji była najsławniejszym miejscem kultu Zeusa. Pierwsze odnotowane igrzyska odbyły się w 776 roku p.n.e. U stóp wzgórza Kronosa nad Alfiosem  i Kladeosem znajdowało się sanktuarium poświęcone Zeusowi, wokół którego co 4 lata odbywały się panhelleńskie igrzyska, zwane od tego miejsca olimpijskimi.

Powstanie sanktuarium ocenia się na rok ok. 1000 rok p.n.e. Sanktuarium stanowił prostokątny 4-hektarowy święty gaj, zwany Altis. Początkowo (IX-VIII wieku p.n.e.) w otoczonym murem sanktuarium znajdował się tylko ołtarz Zeusa. Od VII wieku p.n.e. zaczęto w obrębie Altis wznosić monumentalne budowle. Najważniejszą z nich była ukończona w ok. 456 roku p.n.e. świątynia Zeusa. Wewnątrz świątyni znajdował się jeden z tzw. siedmiu cudów świata – posąg Zeusa dłuta Fidiasza. Wzniesiona w stylu doryckim budowla miała wymiary 64 x 28 x 20 m. Kolumny o średnicy 2,20 m i wysokości ok. 10,5 m łączył ciężki epistyl, na którym spoczywały metopy ozdobione w czasach rzymskich złotymi tarczami. Oprócz tego znajdował się tam szereg różnych budowli: pracownia Fidiasza (przebudowana w V wieku na chrześcijańską bazylikę), Leonidajon (hotel dla honorowych gości), świątynia Hery (zbudowana w VII wieku p.n.e., o wymiarach 50 x 19 x 7,8 m z 42 doryckimi kolumnami), tzw. Filipejon, czyli świątynia Filipa II Macedońskiego (mająca formę tolosu otoczonego kolumnadą jońską, była czymś w rodzaju mauzoleum rodu; wewnątrz stały posągi Filipa i jego żony wykonane ze złota i kości słoniowej) oraz budowle administracji sanktuarium: buleuterion, prytanejon.

Przed wejściem do świątyni Hery znajdował się ołtarz ofiarny. Współcześnie to w tym miejscu za pomocą promieni słonecznych skupionych przez paraboliczne zwierciadło zapala się płomień olimpijski, który płonie podczas nowożytnych igrzysk olimpijskich. Stamtąd jest on przenoszony przez olimpijską sztafetę do miejsca rozgrywania igrzysk w danym roku.

Wokół sanktuarium powstawały obiekty sportowe: stadion na 20 tys. widzów; hipodrom; gimnazjon z palestrą i łaźnie a także liczne skarbce, z których najbardziej znany jest skarbiec Megaryjczyków, datowany na VI wiek p.n.e. Jest to skromna budowla w stylu doryckim, reprezentująca typ świątyni między antami. Olimpia, jako miejsce pogańskie, została z rozkazu Teodozjusza I Wielkiego, zamknięta w roku 390, a organizowania igrzysk zakazano w roku 393. W XIX i XX wieku, od roku 1829, w Olimpii prowadzono systematyczne prace archeologiczne. Stanowisko archeologiczne w Olimpii zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2015 roku.