Pierwszy spichlerz w Grudziądzu, tzw. „spichrz Bornwalda”, wybudowany został na wysokiej skarpie od strony Wisły w miejscu murów obronnych w latach 1346-51. W roku 1365,  za zezwoleniem komtura Henryka z Boventin (za opłatą wieczystego czynszu), rozpoczęto budowę dalszych spichlerzy.  W 1504 roku wzdłuż dzisiejszej ul. Spichrzowej było ich już czternaście, w większości murowanych, co świadczyło o bogactwie miasta. Podczas pożaru miasta w 1659 roku spłonęło osiem. Odbudowano je do końca XVIII wieku, oprócz dwóch usytuowanych przy Bramie Wodnej. Stąd większość obecnych spichrzów pochodzi z XVIII wieku, lecz tylko w ich przyziemiach od strony Wisły zachowały się mury gotyckie.

Lokalizację zawdzięczały bliskości portu, znajdującego się u podnóża skarpy, a jednocześnie ich grube, strome mury zewnętrzne o małych okienkach zapewniały obronę przed wrogami i zabezpieczały zbocze przed osuwaniem. Z uwagi na topografie terenu budynki kilkukondygnacyjne od strony Wisły (do 6 kondygnacji), od strony miasta były zaledwie parterowe lub piętrowe, ustawione kalenicowo, kryte dwuspadowymi dachami. Wewnętrzna konstrukcja była drewniana, z belkowymi stropami i stan ten zachowano podczas przebudowy i odbudowy w następnych stuleciach. Komunikację miasta z portem zapewniała stojąca na południowym krańcu ulicy obronna Brama Wodna, później pojawiły się 2 dodatkowe furty.

W czasie oblężenia miasta w 1945 roku spichrze zostały znacznie uszkodzone i częściowo spalone. Odbudowywano je i odnawiano w latach 1946-66. Obecnie niektóre nadal pełnią funkcje magazynowe, częściowo mieszkalne, parę służy po adaptacji potrzebom Muzeum w Grudziądzu, w jednym, połączonym krytym przejściem przerzuconym nad ulicą z gmachu dawnego kolegium jezuickiego znajduje się część biur Urzędu Miejskiego. Grudziądzkie spichrze usytuowane na wysokiej skarpie terenowej stanowią charakterystyczną panoramę miasta od strony Wisły.

Grudziądz jest położony na prawym brzegu Wisły w odległości 100 km na południe od Gdańska.

Zdjęcia wykonano w maju 2006 roku.