Uplisciche zostało zidentyfikowane jako jedna z najstarszych osad miejskich w Gruzji. Nazwa miasta tłumaczy się jako „Pańska Twierdza”. Początki osadnictwa w tym miejscu sięgają paleolitu, lecz do dziś przetrwały głównie zabytki z czasów rzymskich i średniowiecznych. Strategicznie ulokowane w centrum starożytnego królestwa Iberii funkcjonowało jako ważny ośrodek polityczny i religijny kraju. Przed wiekami oddawano tutaj cześć Słońcu i składano ofiary z mężczyzn. Pogańskie zwyczaje trwały tu w najlepsze aż do V wieku n.e.

Wraz z chrystianizacją Gruzji na początku IV wieku, Uplisciche zaczęło tracić na znaczeniu na korzyść nowych dynamicznie rozwijających się ośrodków chrześcijańskich, początkowo Mcchety a później Tbilisi. W czasach arabskiej niewoli (VII-IX w.), gdy Tbilisi stało się siedzibą emiratu, Uplisciche było głównym ośrodkiem politycznym i kulturalnym we wschodniej Gruzji. Wtedy urzędował tutaj król wraz z całym dworem. Mongolskie najazdy w XIV wieku ostatecznie zdetronizowały miasto, które praktycznie zostało opuszczone, a odżywało jedynie jako tymczasowe schronienie podczas ataków na Gruzję, oraz jako przystanek dla karawan na jednej z odnóg Jedwabnego Szlaku.

Kompleks dzieli się na trzy części: południową (dolną), centralną (środkową) i północną (górną). Były one odgrodzone od siebie wąskimi przejściami, które można było zamknąć w czasie oblężenia. Część środkowa, która z częścią południową połączona jest wąskim tunelem, jest największa i zawiera największą liczbę wyciętych w ścianie budynków. Wąskie drogi i czasami schody rozchodzą się promieniście z centralnej ulicy kompleksu. Jedna z najciekawszych komnat, świątynia Makwalini, posiada półkolebkowe sklepienie z dekoracją kasetonową. W jej murach znajdują się przejścia do pomieszczeń pomocniczych. W jednym z nich wykuto siedzenia najprawdopodobniej przeznaczone dla widzów. Wedle popularnej hipotezy był to skalny teatr. Wraz z chrześcijaństwem zaczęły się pojawiać pomieszczenia nawiązujące do architektury miejscowej, posiadające system stropów belkowych wykutych w skale. Szczególną uwagę zwraca tzw. reprezentacyjna sala pałacowa królowej Tamar. Nazwa jest nieco myląca, ponieważ monarchini nigdy tu nie mieszkała. Spośród innych komnat wyróżnia się ona znacznymi rozmiarami. Strop został w tym przypadku podzielony na dwie części kamienną belką. Na jednej z nich umieszczono kopułę, również wydrążoną w kamieniu, będącą źródłem światła. Obok sali królowej znajduje się pomieszczenie do przechowywania wina. Po południowej stronie mieściła się apteka. Świadczą o tym znalezione w pomieszczeniu ślady ziół i pergaminów do ich zawijania.Na terenie skalnego miasta odnaleźć można także pomieszczenia z XI wieku, nawiązujące do ówczesnej architektury na Bliskim Wschodzie. Kilka nietrwałych części miasta zostało całkowicie zniszczonych podczas trzęsienia ziemi w 1920 roku.

Poza pozostałościami skalnych świątyń, mieszkań i systemów doprowadzających wodę można tu również zobaczyć XII wieczną cerkiew, która wznosi się nad miastem. Ciekawostką jest, że tuż obok skalnego miasta zobaczyć można ruiny wsi, którą przeniesiono później na drugą stronę rzeki, z uwagi iż została ona założona na terenie starego cmentarza należącego do Uplisciche.

Uplisciche jest położone na skalistym brzegu rzeki Mtkwari (Kura), 10 km na wschód od miasta Gori, 60 km na północny-zachód od Tbilisi w regionie Kartlia.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2018 roku.