Hel został po raz pierwszy wzmiankowany w jednej z duńskich kronik w 1198 roku jako kaszubska wieś o nazwie Gellen. W XIII wieku wieś stała się jednym z najważniejszych centrów handlowych regionu, rywalizującym z pobliskim Gdańskiem. Zgodnie z przesłankami historycznymi już przed 1266 rokiem Hel posiadał prawa miejskie nadane na prawie lubeckim przez księcia pomorskiego Świętopełka II. Akt lokacyjny został potwierdzony przez Krzyżaków w 1378 roku (również na prawie lubeckim), gdy ci zajęli miasto, opanowując Pomorze Gdańskie. Początkowo miasto było położone około 1,5 km od dzisiejszego. Mieściło kościół, szpital, ratusz, dwa rynki i mały port. Jednakże w XV wieku mierzeja zaczęła się zmniejszać na skutek erozji i w związku w obecnym miejscu założono nową osadę. W 1417 roku zbudowano w niej kościół pw. św. Piotra, patrona rybaków. W 1466 roku król Polski Kazimierz Jagielończyk przyznał miasto jako lenno Gdańskowi, kończąc stuletnią walkę o dominację nad gospodarką Zatoki Gdańskiej. W 1526 roku król Zygmunt I Stary wycofał wszystkie przywileje przyznane wcześniej Helowi i sprzedał miasto z mierzeją władzom miasta Gdańska. Od tamtej pory los Helu był związany z większym sąsiadem, a mieszkańcy miasta emigrowali do nowej osady, położonej w pobliżu. Z czasem stare miasto (nazywane Stary Hel) zostało zalane przez wody morskie. W XVII i XVIII wieku przedłużające się działania wojenne i klęski żywiołowe poważnie zaszkodziły miastu, którego populacja znacząco zmalała i w 1872 roku rząd państwa niemieckiego zniósł prawa miejskie, przyznane Helowi sześć wieków wcześniej. Upadek został powstrzymany w 1893 roku, kiedy we wsi został zbudowany port rybacki. Stanowił on schronienie dla statków rybackich, ale także stał się popularnym celem wycieczek weekendowych dla mieszkańców Gdańska i Sopotu. W 1896 roku wsi przyznano status nadmorskiego uzdrowiska. W 1905 roku miejscowość liczyła sobie 604 mieszkańców, z czego 93,2% stanowili Niemcy, zaś 6,3% – Kaszubi. 91,6% ludności było protestantami.

Po I wojnie światowej miejscowość wróciła w granice odrodzonej Polski. Dzięki strategicznemu położeniu u wejścia do Zatoki Gdańskiej, Hel stał się ważnym punktem na militarnej mapie kraju. W 1921 roku ukończono budowę linii kolejowej łączącej Gdynię z Helem, w 1922 roku do Helu dotarł pierwszy pociąg pasażerski, w 1931 r. otwarto port wojenny. W 1936 roku utworzono Rejon Umocniony Hel obejmujący przede wszystkim tereny należące do obecnie istniejącej gminy Hel. Po wybuchu II wojny światowej miasto skapitulowało dopiero 2 października 1939 roku. Po 1945 roku Hel dostał status miejsca szczególnie ważnego strategicznie co wiązało się z tym, że do miasta mogli przyjechać tylko obywatele PRL. Wjazd samochodem prywatnym odbywał się tylko za okazaniem przepustki. Obostrzenie w dostępie do Helu zniesiono dopiero ok. 1989 roku, a same szlabany zniknęły dopiero w latach 90-tych XX wieku (pozostałości rogatek znajdują się do dziś na drodze dojazdowej do miasta). 30 czerwca 1963 roku miasto odzyskało prawa miejskie utracone w 1872 roku. W 1979 roku miasto udekorowano Krzyżem Grunwaldu II klasy. Obecnie miasto rozwija się głównie dzięki turystyce.

Główne atrakcje Helu to:

– piaszczyste plaże;

– Muzeum Rybołówstwa Morskiego z wieżą widokową (mieszczące się w dawnym kościele gotyckim św. Piotra i Pawła z XIV wieku);

– ryglowe domki rybackie z przełomu XVIII/XIX wieku;

– Helskie Fokarium Stacji Morskiej Uniwersytetu Gdańskiego;

– Dom Morświna;

– Latarnia Morska z 1942 roku 

– Port morski Hel;

– zespół obiektów fortyfikacji rejonu umocnień „Hel” z lat 1931-41;

– promenada – ścieżka z kładkami i barierkami oddana do użytku na krańcu mierzei w 2013 roku.

Od 2006 roku w Helu czynne jest Muzeum Obrony Wybrzeża z bogatą prezentacją militarnej historii rejonu Helu.

Miasto jest położone na cyplu Mierzei Helskiej, od strony Zatoki Puckiej, około 90 km szosą od Gdańska, a w linii prostej ok 30 km. Do Helu można się dostać pociągiem, autobusem lub statkiem w sezonie letnim.

Zdjęcia wykonano w kwietniu 2015 roku.