Murowany zamek w Inowrocławiu został wzniesiony najprawdopodobniej przez Kazimierza Wielkiego po roku 1343, na miejscu starszego, drewnianego założenia zbudowanego przez Kazimierza Kondratowica, ojca Władysława Łokietka. Niestety nie znamy dokładnie jego formy przestrzennej. Warownia była prawdopodobnie założona na planie nieregularnego czworoboku, usytuowanego w północno-zachodnim narożniku murów miejskich. Na podstawie lustracji z lat 1564-65 sądzi się, że trzon zamku stanowiła obszerna, czterokondygnacyjna wieża mieszkalna, którą w XVI wieku zwieńczono attyką.

         Po śmierci Kazimierza warownia na krótko znalazła się w rękach Władysława Opolczyka, a do Korony przyłączył ją Władysław Jagiełło. Po zwycięskich wojnach Polski z Zakonem Krzyżackim w XV wieku militarne znaczenie Inowrocławia zmalało, a zamek stał się siedzibą starostów. W połowie XVI wieku ówczesny starosta inowrocławski dokonał własnym kosztem remontu i modernizacji zdewastowanej warowni. Główny budynek mieszkalny podwyższono o jedno piętro i zwieńczono renesansową attyką. Przebudowie uległa brama wjazdowa którą zaopatrzono w nowy most zwodzony z przeciwwagą. Natomiast zamkowe mury przystosowano do użycia ręcznej broni palnej.

          Warownia została zniszczona w czasie potopu szwedzkiego. Opuszczona i nie remontowana budowla szybko zamieniła się w ruinę. Na początku XIX wieku zamkowe ruiny uległy całkowitej rozbiórce, a z uzyskanej cegły Prusacy w 1822 roku wznieśli koszary kawalerii. W latach 70-tych XX wieku miejsce po zamku było przedmiotem badań terenowych, lecz wyniki ich do dziś nie zostały opublikowane.

           Zamek wznosił się w północno-zachodnim narożniku murów miejskich, przy skrzyżowaniu obecnych ulic 6 Stycznia i Królowej Jadwigi. Obecnie na jego miejscu wznosi się czerwony budynek Poczty Polskiej. O istnieniu zamku informuje pamiątkowa tablica.

          Inowrocław jest położony 40 km na południe od Bydgoszczy, przy drodze nr 25 do Konina.

          Zdjęcia wykonano w sierpniu 2023 roku.