Jerycho to arabskie miasto położone w Judei, we wschodniej części Palestyny, w pobliżu rzeki Jordan, znajdujące się pod administracją Autonomii Palestyńskiej. Miasto jest położone około 270 m poniżej poziomu morza. Jest ono jednym z najstarszych miast świata i prawdopodobnie najstarszym, nieprzerwanie istniejącym siedliskiem ludzkim. W pobliżu obecnego Jerycha już 11000 lat temu istniały trzy odrębne osiedla ludzkie. Najstarsze z nich znajduje się na terenie dzisiejszego Tell es-Sultan (w języku arabskim „tell” oznacza wzgórze lub kopiec), w odległości kilku kilometrów od miasta i wywodzi się z okresu neolitu preceramicznego. Była to czterohektarowa osada otoczona kamiennym murem o wysokości około 3,5 metra z dziesięciometrowej wysokości kamienną wieżą, w połowie długości jednej ze ścian muru. Wewnątrz muru stały okrągłe domy wzniesione z błotnych cegieł suszonych na słońcu. Mieszkańcy trudnili się uprawą pszenicy, jęczmienia i roślin strączkowych, a także handlem i polowaniem na dzikie zwierzęta. W późniejszym okresie mieszkańcy osady rozszerzyli zakres uprawianych roślin i prawdopodobnie udomowili owce.

Następnie na powierzchni poprzedniego stworzono nowe siedlisko. Jego zabudowę stanowiły wielokątne (głównie na planie prostokąta lub zbliżonym) budynki z osuszonych cegieł błotnych, stawianych na kamiennych fundamentach. Składało się na nie na ogół kilka pokoi (często dużych, o powierzchni przekraczającej 20 m kw., podzielonych na mniejsze części) z wapiennymi podłogami, otaczających centralny dziedziniec wyłożony gliną. W trakcie wykopalisk zidentyfikowano jeden z budynków jako świątynię, jako że w jego ścianie znajdowała się nisza, do której doskonale pasował znaleziony nieopodal kawałek kolumny ze skały wulkanicznej. Zmarli mieszkańcy osady grzebani byli pod podłogami swoich domostw. W IV tysiącleciu p.n.e. Jerycho ciągle było zamieszkane i wciąż szybko się rozwijało.

W XVI wieku p.n.e. podczas najazdów egipskich miasto zostało zniszczone, co potwierdzają wykopaliska, a także i to, że również wówczas Jerycho otoczone było murem z kamienia i cegły. Biblia w Księdze Jozuego podaje że w XIII wieku p.n.e. miasto zostało zdobyte przez Izraelitów, powracających z niewoli egipskiej. Legenda podaje że na dźwięk trąb kapłanów izraelskich rozpadły się jego mury. Nie zachowały się ślady miasta z tego okresu. Po opanowaniu Kanaanu przez Izraelitów, Jerycho należało do pokolenia Beniamina, a po podziale królestwa izraelskiego, około 929 roku p.n.e., weszło w skład jego północnej części – Izraela.

W czasach współczesnych miasto zostało zajęte przez Izrael po wojnie sześciodniowej w 1967 roku, a następnie stało się pierwszym miastem oddanym Autonomii Palestyńskiej w 1994 roku na mocy porozumień z Oslo. Później ponownie zajęte przez Izrael,  zostało oddane Palestyńczykom 16.03.2005 roku.

Z okresu biblijnego miasto znane jest z Ewangelii św. Łukasza, kiedy to celnik Zacheusz z powodu niskiego wzrostu wspiął się na sykomorę by zobaczyć Jezusa, który przechodził przez Jerycho. Jezus pozdrowił go i zapowiedział wizytę w jego domu. Zacheusz z wdzięczności obiecał rozdać połowę swojego majątku ubogim, a skrzywdzonych przez siebie wynagrodzić poczwórnie. Po tej deklaracji Jezus określił go jako prawdziwego syna Abrahama. W Jerychu do dziś rośnie sykomora, na którą miał się wspiąć Zacheusz.

Na północ od miasta (ok.5 km od centrum) znajduje się Góra Kuszenia, gdzie zgodnie z tradycją biblijną Jezus był kuszony przez szatana, w trakcie czterdziestodniowego postu i pobytu na pustyni. W połowie drogi na szczyt znajduje się monastyr grecki św. Jerzego, zbudowany nad skalną przepaścią w latach 1874-1904, na miejscu starszego, XII-wiecznego założenia. Budowlę wzniesiono wokół hipotetycznej groty, w której Pan Jezus pościł. Wcześniej, bo już w  II wieku p.n.e. syryjski dowódca Bakchides, generał Antiocha Epifanesa IV, zbudował na szczycie twierdzę Duka, w której  w 134 roku przed Chrystusem został podstępnie zgładzony Szymon Machabeusz, brat Judy, wraz z synami Matatiaszem i Judą. Kiedy krzyżowcy w XII wieku opanowali te tereny, nazwali szczyt Górą Kwarantanny (po arabsku Dżabal Quruntul). Na ruinach syryjskiej twierdzy wybudowano w czasach krzyżowców dwa kościoły, które przetrwały jedynie dwa wieki. Na sam szczyt w zasadzie nie wolno wchodzić, jednakże można przekonać dozorcę klasztornego aby otworzył tylną furtkę. Z góry roztacza się wspaniała panorama Jerycha, doliny Jordanu oraz północnej części Morza Martwego.

Zdjęcia wykonano w październiku 2010 roku.