W odległości 1 km na północny zachód od brzegu Morza Martwego znajdują się słynne ruiny starożytnej osady Qumran, w pobliżu której, w jaskiniach odnaleziono słynne zwoje z Qumran. Osada była zamieszkiwana przez wiele stuleci. M.in. na podstawie znalezionych podczas wykopalisk archeologicznych monet oraz ceramiki, naukowcy wyodrębnili kilka faz osadnictwa. Pierwsza faza to VIII i VII w. p.n.e., kiedy najprawdopodobniej znajdowało się tutaj tzw. „Miasto Soli” wspomniane w Biblii. Kolejna faza osadnictwa, rozpoczęła się ok. połowy II w. p.n.e.. Wybudowano wtedy liczne budynki o charakterze gospodarczym (warsztaty, spichlerze, cysterny), jak również budynki mieszkalne oraz dużą budowlę z dziedzińcem i wieżą, w której mieściło się skryptorium. Ok. roku 31 p.n.e. w wyniku katastrofy – trzęsienia ziemi i pożaru – jakie nawiedziły osiedle, na pewien czas (do ok. 4 roku p.n.e.) wyludniło się ono. Po 4 roku p.n.e. mieszkańcy odbudowali osiedle i pozostawali w nim do 68 roku n.e., tj. do czasu wkroczenia Rzymian podczas powstania antyrzymskiego w Judei. W okresie tym Qumran zamieszkiwało od 150 do 200 osób. Między rokiem 70 a ok. 132 n.e. w Qumran przez pewien czas stacjonowali żołnierze rzymscy. Większość uczonych skłania się do poglądu, że w okresie od poł. II w. p.n.e. do 68 roku n.e. Qumran było siedzibą esseńczyków lub jakiegoś ich odłamu. 

W okolicznych jaskiniach znaleziono w latach 1947-56 liczne rękopisy z tego okresu, zwane od nazwy osady rękopisami z Qumran. Teksty te należały najprawdopodobniej do esseńczyków (albo jakiegoś ich odłamu). Około 800 rękopisów znaleziono w 11 grotach. Specjaliści dzielą je według różnych kryteriów. Jeden z podziałów obejmuje dwie zasadnicze grupy: teksty biblijne – zawierające całe księgi lub ustępy Starego Testamentu, oraz teksty niebiblijne.

Zdjęcia wykonano w październiku 2010 roku.

  • Wejścia do jaskiń