Ruiny renesansowego zamku Grodztwo, z XVI wieku, przebudowanego w XIX wieku (osobny artykuł).

Ratusz w stylu neorenesansowym zaprojektowany został przez wrocławskich architektów Richarda Gaze i Alfreda Böttchera. Kamień węgielny pod budowę nowego ratusza w ówczesnym Landeshut został uroczyście położony 23 czerwca 1904 roku, a jego budowę zakończono w 1905 roku.

Obecny gmach ratusza jest trzecią z kolei siedzibą władz miasta. Ta neorenesansowa budowla, składa się z trójkondygnacyjnego korpusu oraz wysokiej wieży, która niżej jest kwadratowa, natomiast wyżej już ośmioboczna i zakończona galeryjką oraz hełmem, z otworów którego można obserwować panoramę miasta na tle Gór Kamiennych i Wałbrzyskich, Rudaw Janowickich i Karkonoszy. W holu głównym budynku zachwyca kamienna balustrada, na początku której stoi na tylnych łapach lew dzierżący w łapach tarczę z kamiennogórskim herbem. W oknie na półpiętrze widnieje monumentalny witraż z godłem miasta.

Pierwsza publikacja o ratuszu, wydana z okazji poświęcenia nowej siedziby władz miejskich, podaje informacje o początkowym przeznaczeniu pomieszczeń w ratuszu. Na parterze znajdowały się: biuro meldunkowe, kasa miejska, skarbiec, biuro podatkowe, dwa zapasowe biura, korytarz, boczne schody prowadzące do pomieszczenia strażnika i aresztu, pomieszczenia dla administracji policji, pomieszczenie socjalne, kotłownia, skład na węgiel, archiwum oraz toaleta. Na pierwszym piętrze mieściła się sala obrad władz miejskich z garderobą, sala posiedzeń magistratu, gabinet burmistrza z przedpokojem i sekretariat. Po prawej stronie znajdowały się biura urzędu stanu cywilnego. Wzdłuż korytarza były biura sekretarza miasta, kancelarii, opieki społecznej, urzędów budowlanego i stanu cywilnego, biuro architekta miejskiego oraz trzy zapasowe pomieszczenia biurowe. Na poddaszu znajdowały się archiwum i magazyny. Burmistrz miał swoje mieszkanie w ratuszu.

Ratusz znajduje się przy placu Grunwaldzkim w miejscu wyburzonej Bramy Górnej oraz muru, który niegdyś okalał stare miasto.

Rynek otoczony kamieniczkami w stylu barokowym. Zabudowa otaczająca prostokątny rynek pochodzi głównie z przełomu XVIII i XIX wieku, gdyż większość starych kamienic uległa zniszczeniu w wyniku kataklizmów, które często nawiedzały miasto lub po prostu zostały zburzone ze względu na swój zły stan. Jednakże do dziś zachowało się kilka barokowych kamienic z podcieniami, które wykorzystywano jako doskonałe miejsce handlu. Znajdują się one głównie w pierzei północno-zachodniej i jedna z nich jest siedzibą Muzeum Tkactwa, które zostało gruntownie odrestaurowane w 2007 roku.

Gotycko-renesansowy kościół parafialny świętych Apostołów Piotra i Pawła jest najstarszym kościołem znajdującym się w mieście. Świątynia ta została wzniesiona pod koniec XIII wieku, a dokładniej w 1294 roku, jednak do współczesności nie zachowała się w swym pierwotnym kształcie. Została bowiem spalona podczas wojen husyckich i w związku z tym przebudowano ją w XV wieku. Prezbiterium obecnej budowli zostało wybudowane w XIV wieku, z kolei nawa została wzniesiona w końcu XVI wieku, całość została przebudowana w XVIII wieku i w 1885 roku oraz odrestaurowana w 1960 roku.

Budowla jest orientowana, murowana, trójnawowa, posiadająca prostokątne prezbiterium oraz wieżę od strony zachodniej. We wnętrzu znajdują się empory rozdzielone kolumnami toskańskimi i półkolistymi arkadami umieszczonymi nad nawami bocznymi korpusu. Prezbiterium jest nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym, nawy są nakryte sklepieniem kolebkowym z lunetami, ozdobionymi dekoracją stiukową. We wnętrzu jest umieszczony gotycki, rzeźbiony tryptyk wykonany na początku XVI wieku, ambona w stylu rokokowym oraz kilkanaście nagrobków powstałych w XVI i XVII wieku. W 1972 roku kościół ozdobiono nową polichromią wg projektu Jana Molgi.

Kościół usytuowany jest na starówce, w jej południowo-zachodniej części.

Barokowy kościół poewangelicki z XVIII wieku jeden z Kościołów Łaski – obecnie kościół rzymskokatolicki pw. Matki Bożej Różańcowej To jeden z dwóch zachowanych do dziś kościołów Łaski na Śląsku. Powstał na mocy traktatu z Altranstädt, w którym cesarz Józef I pozwolił śląskim protestantom zbudować sześć świątyń: w Jeleniej Górze, Miliczu, Żaganiu, Kożuchowie, Cieszynie i właśnie w Kamiennej Górze.

Ewangelicki kościół, który początkowo nosił wezwanie Trójcy Świętej, został wzniesiony w latach 1709-30 według projektu budowniczego i architekta Martina Frantza, który swój pomysł wzorował na kościele św. Katarzyny w Sztokholmie. Kamień węgielny pod kościół położono 6 czerwca 1709 roku. Na budowie pracowali miejscowi rzemieślnicy. W 1717 roku zawieszono na wieży dzwon. Uroczyste konsekracja i nadanie wezwania Trójcy Świętej nastąpiło 8 października 1720 roku. W tym samym roku przy kościele powstał cmentarz ewangelicki. Przez parę następnych lat świątynię doposażono. Organy zainstalowano w kościele w 1724 roku, a rok później ustawiono ołtarz. W 1766 roku umieszczono na wieży kościelnej zegar.

Kościół to obiekt o kilkuczłonowej masywnej bryle, zbudowany z połączonych ze sobą bloków w formie prostopadłościanu. W centrum dominująca bryła, oparta na planie krzyża greckiego, zwieńczona czterospadowym mansardowym dachem. Uproszczona artykulacja elewacji sprowadzona została do płaskich lizen, łączonych belkowaniem. Natomiast do ramienia, mieszczącego prospekt organowy, dostawiono masywną kwadratową wieżę, zwieńczoną przysadzistym cebulastym hełmem z prześwitem arkadowym. Mimo że druga wojna światowa nie przyniosła temu obiektowi zniszczeń, to i tak po 1945 roku kościół popadł w ruinę, gdyż nie był użytkowany. Dopiero od 1966 roku świątynia przeszła w ręce katolików, a w 1972 roku ustanowiono samodzielną parafię rzymskokatolicką pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej.

Świątynia położona jest na placu Kościelnym, u podnóża Góry Parkowej, tuż za dawnymi murami starego miasta.

Pozostałe zdjęcia Kamiennej Góry.