Pierwszy dwór w Klenicy, zwany domem gościnnym został zbudowany w 1680 roku przez jezuitów. Była to dwukondygnacyjna budowla wzniesiona na planie prostokąta z centralnie umieszczonym ryzali­tem w elewacji wschodniej i pseudoryzalitem w elewacji zachodniej. Fasada z głównym wejściem skierowana była na wschód, zaś całość pierwotnie nakryto czterospadowym dachem. W 1690 roku dwór z towarzyszącą mu zabudową spło­nął w pożarze. W latach 1690-92 jezuici wznieśli nowe budynki gospodarcze, a w 1693 postawili nowy dom gościnny.

Po rozwiązaniu zakonu jezuitów majątek przeszedł w 1776 roku na własność Prus, a w 1787 roku kupił go książę kurlandzki – Ernest Johan von Biron. W 1795 roku dobra odziedziczył syn Ernesta Johana – Piotr książę żagański, a po jego śmierci w 1800 roku jego najmłodsza córka Dorota, po mężu de Talleyrand-Perigord księżna Dino. W 1862 roku cór­ka Doroty – Paulina markiza de Castellane objęła mają­tek klenicki, a po jej śmierci w 1891 roku zarząd nad dobrami sprawował jej zięć Antonii Wilhelm książę Radziwiłł, który okresowo mieszkał w pojezuickim domu do czasu wybudowania w 1884 roku pałacu nazywanego myśliw­skim. Nowy budynek stanął na terenie parku położonego na wschód od domu gościn­nego.

Od tego czasu w starym domu zamieszkiwali pracownicy majątku. Wówczas obiekt przebudo­wano w związku ze zmianą jego przeznaczenia. Wydzielono nowe pomieszczenia zmienia­jąc układ wnętrz i dachu, który zmieniono na dwu­spadowy. Główne wejście przeniesiono z elewacji wschodniej na zachodnią. Nad portalem drzwiowym wmurowano kamienną tablicę z herbem księżnej Doroty de Talleyrand-Perigord. Na początku XX wieku do elewacji południowej dostawiono drewniane schody, prowadzące do mieszkania na piętrze. Elewację wschodnią akcentuje wysunięty przed lico ryzalit zamknięty trójkątnym frontonem, ujętym lize­nami. Przyziemie ryzalitu akcentują podwójne, boniowane pilastry zakończone kapitela­mi trzymającymi belkowanie z naczółkiem. Pośrodku usytuowane jest wejście do budynku, nad nim blenda. Na wysokości piętra znajdują się dwie głębokie, przeskle­pione półkoliście wnęki. Na elewacji południowej, pomiędzy oknami drugiej kondygna­cji, umieszczony jest zegar słoneczny. Naroża spinają gładkie pilastry. Wewnątrz częściowo zachowały się elementy historycznego wyposażenia – stolarka drzwiowa.

Dwór położony jest między podwórzem gospodarczym zlokalizowanym od zachodu, a ogrodem, za którym od wschodu leży park krajobrazowy z pałacem wzniesionym w 1884 roku. W 1891 roku dobra przeszły we władanie Marii Doroty – żony księcia Radziwiłła, na stałe miesz­kającej w Berlinie, która zmarła  w Klenicy w 1915 roku. Kolejnym właścicielem majątku został Stanisław Wilhelm książę Radziwiłł. Po jego śmierci w 1920 roku posiadłość przeszła na niepełnoletnią córkę Annę Marię, któ­ra w 1922 roku odsprzedała ją Śląskiemu Towarzystwu Ziemskiemu. W połowie lat 20-tych część posiadłości nabył właściciel firmy handlującej drewnem – Johan Jacob Bo­winckel z Berlina i pozostał w jego władaniu do końca II wojny światowej. Resztę rozpar­celowanego majątku kupił w pierwszej połowie lat 30-tych Clemens Buszmann. Po 1945 roku rezydencję przejął Skarb Państwa. W 1949 roku obiekt przeznaczono na mieszkania dla pracowników PGR. W ostatnich latach wprowadzono wtórne podziały po­mieszczeń, wymieniono pokrycie dachu i częściowo stolarkę okienną. Obecnie zamieszku­je w nim kilka rodzin.

Klenica jest położona 15 km na południowy-wschód od Sulechowa, przy drodze nr 278 do Bojadła. Dwór usytuowany jest w południowo-zachodniej części wsi.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2022 roku.