Pierwsza historyczna wzmianka o Łebie pochodzi z 1282 roku. Była to Słowińska wioska, zlokalizowana po zachodniej stronie rzeki , zamieszkała przez rybaków, szkutników i żeglarzy . W 1309 roku Łebą, jak i całym Pomorzem Gdańskim zawładnęli Krzyżacy. Pod ich panowaniem osada przekształciła się w miasto, otrzymując w 1357 roku lubeckie prawa miejskie. W roku 1466 miasto przeszło w leno książąt pomorskich, którzy władali nim do 1637 roku. Z tą datą Łeba przeszła na 20 lat pod bezpośrednie panowanie Korony polskiej. Kolejno władzę nad miastem sprawowała Brandenburgia i od 1773 roku Prusy, następnie państwo niemieckie. W granicach Polski miasto znajduje się od 1945 roku. 

Historia Łeby to klęski żywiołowe, często zagrażające miastu. W 1558 roku po serii bardzo silnych niszczących sztormów, mieszkańcy postanawiają przenieść miasto na wschód od ujścia rzeki Łeby. W 1570 roku ponowny potężny huragan dokonał ostatecznego zniszczenia, to co zostało po starej Łebie z czasem zasypały ruchome piaski. Ocalał tylko mały fragment starego kościoła, który przypomina dziś mieszkańcom o tamtych czasach. Budowa nowego osiedla, zalążka obecnej Łeby, trwała około 12 lat . Wiek XVIII to kolejne stulecie walki mieszkańców z nieustającymi żywiołami o utrzymanie miasta. Dopiero druga połowa wieku XIX przyniosła rozwój gospodarczy miasta, kiedy to przystąpiono do prac mających na celu ochronę Łeby przed kataklizmami. Zainteresowanie miastem – także jako kąpieliskiem – nastąpiło po wybudowaniu szosy Łeba- Lębork i otrzymaniu połączenia kolejowego. Właściwy rozwój miasta nastąpił po wojnie. W latach 70-tych powstało tu dużo ośrodków wczasowych wybudowanych przez zakłady przemysłowe z południa Polski, a w ostatnich latach wybudowano wiele komfortowych pensjonatów i hoteli. Łeba stała się modnym, nadmorskim kąpieliskiem.

Jedynym obiektem wpisanym do rejestru zabytków jest kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny – barokowy, z 1683 roku z wieżą szachulcową z XVIII wieku. Do budowy świątyni użyto częściowo materiałów z kościoła św. Mikołaja zniszczonego przez sztormy w 1558 roku. Świątynię zaczęto budować w 1683 roku po spaleniu od uderzenia pioruna w 1682 roku poprzedniego kościoła. Pierwotnie budowla należała do protestantów. Wieża kościelna została wybudowana w 1685 roku. Zostały w niej zamontowane dwa dzwony z Gdańska. W dniu 3 marca 1761 roku wieża runęła. Nowa wieża została ukończona w 1763 roku. W 1791 roku w świątyni zostały zamontowane organy, podarowane przez łebianina, które były używane przez 40 lat. W 1833 roku kupiec z Bordeaux, który pochodził z Łeby, sprowadził nowy instrument. Z czasem stan techniczny świątyni uległ pogorszeniu. Gruntownie wyremontowano ją w 1860 roku, jednocześnie usunięte zostały elementy starszego wyposażenia. W tym samym roku kościół otrzymał trzy nowe dzwony. W 1912 roku przeprowadzono kolejny remont budowli. Świątynia otrzymała wtedy trzecie w swej historii organy. Po zakończeniu II wojny światowej, w maju 1946 roku władze państwowe przekazały świątynię katolikom. W dniu 11 maja 1946 roku powstała parafia pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny prowadzona do dnia dzisiejszego przez ojców oblatów. Kościół został poświęcony w dniu 19 maja 1946 roku.

Inne ciekawe miejsca w Łebie : – wydmy ruchome; – pozostałości murów gotyckiego kościoła św. Mikołaja z XIV wieku (w Starej Łebie) (na zachodnim brzegu rzeki Łeby). zbudowano w XIV wieku jako kościół parafialny Starej Łeby. Była to świątynia zapewne jednonawowa, z wieżą. Po 1558 roku, gdy została zasypana Stara Łeba opustoszała i kościół zburzono w 1560 roku; – stare domki rybackie nad kanałem portowym i przy głównej ulicy miasta. – w Rąbce – dzielnicy Łeby – na Mierzei Łebskiej w okresie II wojny światowej działał doświadczalny poligon niemieckiej broni rakietowej Rheintochter; – Kanał portowy; – w okolicznych wsiach zachowały się zabytki kultury Słowińców.

Łeba jest położona około 30 km na północ od Lęborka.  

Zdjęcia wykonano w maju 2016 roku.