Miejscowość należy do jednych z najstarszych wsi w powiecie elbląskim. Powstała na obszarze dawnego grodziska pruskiego pochodzącego z okresu 400-100 p.n.e. Pierwsza wzmianka dotycząca wsi pochodzi z 1214 roku. Wówczas Łęcze otrzymał cysters o imieniu Chrystian. Nazwa wsi stanowiła bezpośrednie nawiązanie do języka pruskiego, nazwa Lenzen nawiązywała bowiem do pruskiego słowa Lenz (wiosna, obchody święta wiosny). 12 marca 1299 roku komtur elbląski Ludwik von Schippe nadał wsi przywilej lokacyjny na prawie chełmińskim.

We wsi do dziś zachowały się trzy domy podcieniowe oraz podcieniowy budynek gospodarczy:

– Dom podcieniowy nr 19 (1846 r.);

– Dom podcieniowy nr 30 (pocz. XIX w.), budynek zbudowany na wzór holenderski, w jednej bryle łączy dom, stodołę i oborę, Wszystko to jest nakryte strzechą zwieńczoną gęsto ułożonymi deskowymi kozłami. Dom ten jest w niezłym stanie technicznym ;

– Dom podcieniowy nr 62 (poł. XIX w.);

– Budynek gospodarczy (w ruinie) przy domu nr 26.

Był jeszcze czwarty dom podcieniowy, który spłonął 2 sierpnia 2010 roku i został rozebrany.

Domy te to budynki dużych rozmiarów, w porównaniu z innymi zabudowaniami sprawiają do dzisiaj imponujące wrażenie. Były one budowane metodą szachulcową. Wykorzystywano do budowy produkty z danego terenu, nie tylko drzewo, glinę, ale także trzcinę, a później cegły. Domy osiągały długość 12 m i 10 m szerokości. Wzniesione były często na kamiennej podmurówce. Ściany wcześniej budowano z drzewa, natomiast w późniejszym czasie z cegły. Podcienie były zawsze usytuowane od strony ulicy, gdzie znajdowało się główne wejście. Miejsce pod podcieniem było wybrukowane kocimi łbami. Wchodziło się do domu poprzez dwuczęściowe drzwi do wielkiej sieni, górne wrota były najczęściej otwarte, a poprzez nie wpadało tam światło. Naprzeciwko było wejście do dużej kuchni tz. białej kuchni. Często na wprost tej kuchni umieszczony był wielki komin i tam znajdowała się czarna kuchnia, w której wędzono kiełbasy, pieczono chleb itd. Z sieni prowadziły drzwi na lewo do dwóch ozdobnych, odświętnie używanych, nieopalanych izb. Po prawej stronie były pomieszczenia codziennego użytku. Część mieszkalna była często podpiwniczona. Wejście do piwnicy było najczęściej z kuchni albo znajdowało się na zewnątrz budynku. Pokoje były oddzielone od stajni lub obory małą sienią, aby zapobiec przenoszeniu się zapachów.

Łęcze jest położone 13 km na północ od Elbląga, przy drodze do Kadyn.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2021 roku.