Zamek w Legnicy powstał na początku XIII wieku dla księcia Bolesława Wysokiego lub jego syna Henryka Brodatego.

         Dwuczłonowe, romańskie założenie składało się z pałacu, kaplicy i fortyfikacji z trzema wieżami. Trójkondygnacyjny pałac stał wzdłuż kurtyny południowej, a po jego wschodniej stronie wzniesiono cylindryczną wieżę św. Piotra. Druga z wież, św. Jadwigi została zbudowana 40 m na zachód od pałacu obok dawnej bramy wjazdowej. Trzecia wieża, kwadratowa, tzw. Lubińska, stała przy północnym odcinku muru obronnego. Na dziedzińcu wybudowano kaplicę pod wezwaniem św. Benedykta i Wawrzyńca połączoną z pałacem krytym gankiem.

         Od 1248 roku zamek stał się siedzibą książąt legnicko-brzeskich. W XV wieku został przebudowany w stylu późnogotyckim przez księcia Ludwika II. Następna przebudowa miała miejsce za czasów księcia Fryderyka II w latach 1530-33. Fortyfikacje uzyskały formę obwałowań i czterech narożnych bastej otoczonych fosą. Wybudowano również od strony wschodniej nową bramę wjazdową. W XVII wieku książę Jerzy Rudolf przeprowadził przebudowę skrzydła wschodniego i południowego oraz wzniósł Wieżę Zegarową. Około roku 1660 zbudowano nową bramę Lubińską od strony północnej, wzmocnioną przedbramiem i basztą. W 1675 roku, po śmierci ostatniego Piasta zamek przeszedł na własność Habsburgów. W 1711 i 1835 roku zamek niszczyły pożary. Odbudową kierował Karol Fryderyk Schinkl, a w regotyzowanych budynkach umieszczono urzędy miejskie. W 1945 roku zamek spłonął, a po jego odbudowie mieszczą się w nim instytucje oświatowe i urzędy.

         Legnica jest położona 51 km na zachód od Wrocławia. Zamek znajduje się w centrum miasta.

         Zdjęcia wykonano w kwietniu 2005 roku.