Obecny barokowy zespół pobenedyktyński powstał w latach 1727-33.

Po bitwie pod Legnicą, prawdopodobnie w 1242 roku księżna Anna, wdowa po Henryku Pobożnym, lub według innych źródeł księżna Jadwiga, jego matka, ufundowała w Legnickim Polu kościół i darowała go benedyktynom z czeskich Opatovic. Pozostawał on w ich posiadaniu do czasów reformacji. W 1535 roku książę legnicko-brzeski Fryderyk II przejął dobra benedyktynów i sprzedał je w ręce prywatne. Na początku XVIII wieku benedyktyni odkupili posiadłości w Legnickim Polu i przystąpili do budowy nowego kościoła i klasztoru. Kamień węgielny pod klasztor położono w 1723 roku. Powstanie klasztoru jest datowane na 1723-25, a kościoła na lata 1727-31. Kościół i klasztor zostały zaprojektowane przez czeskiego architekta Kiliana Ignacego Dientzenhofera.

Kościół został wzniesiony na eliptycznym planie wklęsło-wypukłym. Szczególnie godne zainteresowania jest piękne barokowe wnętrze kościoła. Wewnątrz mieszczą się : ołtarz wykonany przez flamandzkiego malarza Franciszka de Beckera,obrazy do czterech bocznych ołtarzy wykonane przez praskiego artystę Wacława Wawrzyńca Reinera, malowidła na sklepieniach wykonane przez Kuźmę Damiana Asama , rzeźby, fasady, rzeźbienie bocznych ołtarzy wykonane przez Karla Josepha Hiernle’a oraz prospekt organowy Caspariniego. W 1810 roku król pruski zlikwidował zakon i podarował w 1818 roku majątek sławnemu marszałkowi Blucherowi, który otrzymał tytuł książęcy jako Furst Blucher von Wahlstatt.

Kościół jest jednym z najwspanialszych przykładów architektury barokowej na Śląsku. Świątynia udostępniana jest do zwiedzania przez pracowników muzeum. Klasztor wraz z kościołem został uznany za zabytek klasy „0” i pomnik historii. Od końca II wojny światowej w pobenedyktyńskim klasztorze znajduje się Dom Pomocy Społecznej dla kobiet. Natomiast kościół św. Jadwigi pełni funkcję parafii i odbywają się w nim nabożeństwa.