Wilno (lit. Vilnius) jest stolicą Litwy. Miasto jest położone na Pojezierzu Wileńskim, nad Wilią (lit. Neris), u ujścia Wilejki. Wilno to ważny ośrodek przemysłowy, kulturalny i naukowy, w którym znajduje się port lotniczy, węzeł kolejowy i drogowy. Miasto posiada największą Starówkę w tej części Europy, którą wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1994 roku. Pierwsza pewna wzmianka o mieście pochodzi dopiero z 1323 roku z listu Giedymina (który jest jego hipotetycznym założycielem) do papieża Jana XXII. W czasie rządów Olgierda nastąpił w 1365 roku najazd Krzyżaków na Wilno podczas którego spłonęła większość zabudowy. Następny najazd Krzyżaków miał miejsce w 1383 roku, którzy po oblężeniu ponownie zdobyli i spalili miasto.
W 1385 roku Litwa zawarła w Krewie unię personalną z Polską, na mocy której Wielki Książę litewski Władysław Jagiełło został królem Polski i w 1385 roku zorganizował w Wilnie uroczystość Chrztu Litwy. Rok później ustanowiono w Wilnie, podporządkowaną Gnieznu katolicką diecezję wileńską na której czele stanął biskup Andrzej Jastrzębiec. Wielkim Księciem został brat stryjeczny Jagiełły – Witold. Jesienią 1390 roku Krzyżacy i książę Witold ponownie spalili miasto i Zamek Dolny. Obronił się Zamek Górny, którego dowódcą był Klemens Moskarzewski. Ponowny najazd miał miejsce w 1394 roku. W 1413 roku król Jagiełło ustanawia w Wilnie województwo wileńskie. Po pożarze w 1419 roku książę Witold rozpoczął budować pierwszy murowany zamek na Górze Zamkowej, a następnie, obok katedry murowany Zamek Dolny. W 1441 roku Kazimierz Jagiellończyk potwierdza prawa miejskie. W latach 1503–22 wybudowano mury obronne.
Najświetniejszy okres w dziejach miasta to czasy zygmuntowskie. Powstała wówczas mennica, arsenał, młyny, most na Wilejce, liczne szpitale i pałace. Pracowali tu architekci i rzeźbiarze włoscy. Wilno stało się miastem wielu narodowości. W 1579 roku król Stefan Batory założył Akademię prowadzoną przez jezuitów, co stało się zalążkiem Uniwersytetu Wileńskiego. Rozwój miasta poważnie zahamował wielki pożar w 1610 roku. W dniu 7 sierpnia 1655 w trakcie wojny polsko-rosyjskiej po zajęciu miasta, w którym schroniła się okoliczna ludność, Rosjanie wymordowali około 25 tysięcy ludzi. Pożary w stolicy Litwy trwały przez 17 dni. Kolejne zniszczenia w mieście przyniosła III wojna północna. W trakcie insurekcji kościuszkowskiej, w nocy z 22/2 kwietnia 1794 doszło w Wilnie do walk, w trakcie których wyparto z miasta Rosjan.
W 1795 roku miasto znalazło się w zaborze rosyjskim i stało się stolicą guberni. Podczas wojen napoleońskich w 1812 roku Wilno zostało ograbione przez armię napoleońską. 10 grudnia 1812 Wilno ponownie zostało zajęte przez Rosjan. W XIX wieku Wilno było miejscem rozwoju licznych patriotycznych organizacji np. filaretów i filomatów, Związku Patriotycznego i Szubrawców. Po powstaniu listopadowym z 1831 roku Rosjanie zamknęli uniwersytet. W grudniu 1862 uruchomiono Kolej Warszawsko-Petersburską, której Wilno stało się ważnym węzłem. W 1863 roku po wybuchu powstania styczniowego, w okolicy Wilna stoczono kilka zaciętych bitew.
W czasie I wojny światowej, w latach 1915–18 miasto było okupowane przez Niemców, po których ustąpieniu rozgorzał polsko-litewski konflikt o Wilno. Podczas wojny polsko-sowieckiej w 1920 roku miasto zostało zdobyte dwukrotnie przez Armię Czerwoną. 12 lipca 1920 rząd sowiecki zawarł układ z rządem litewskim na mocy którego m.in. Wilno i Suwalszczyzna miały być oddane Litwie. Sowieci uciekając przekazali Wilno Litwinom. Piłsudski zdecydował się na nietypowe rozwiązanie problemu. Aby zająć Wilno posunął się do podstępu. Zlecił gen. Lucjanowi Żeligowskiemu, dowódcy Litewsko-Białoruskiej Dywizji Piechoty, upozorować „bunt” i wkroczyć do Wilna. 9 października 1920 roku oddziały Żeligowskiego weszły do miasta. Proklamowano utworzenie państwa, tzw. Litwy Środkowej. 20 lutego 1922 jej parlament przyjął uchwałę o włączeniu Litwy Środkowej do Polski. Wilno stało się stolicą województwa.
W dniu 19 września 1939 Wilno zajęły wojska radzieckie. 26 października 1939 roku Sowieci przekazali miasto Litwinom, lecz 15 czerwca następnego roku, ponownie je zajęli. 14 lipca 1940 roku zaczęły się wywózki na Syberię. W czasie wojny prześladowania i deportacje objęły ok. 35 tys. mieszkańców Wileńszczyzny, głównie polskiego pochodzenia. 22 czerwca 1941 roku Niemcy zbombardowali miasto, a kilka dni później je zajęli.
W 1941 roku w egzekucjach przeprowadzonych przez Niemców oraz grupę kolaborujących z nimi Litwinów zorganizowanych w oddział specjalny (Ypatingasis būrys) we wsi Ponary zginęło ok. 100 tys. mieszkańców (w większości Żydów) oraz ok. 20 tys. Polaków.
7 lipca 1944 skoncentrowana pod miastem polska Armia Krajowa rozpoczęła atak na Wilno w ramach Operacji Ostra Brama. W kilka dni po nadejściu Armii Czerwonej NKWD aresztowało wszystkich polskich żołnierzy i oficerów oraz wydarło Wilno z rąk polskich. Następnie już znacznie okrojoną terytorialnie Litwę razem z Wilnem włączono do Związku Radzieckiego i po 1944 roku większość polskich mieszkańców została przesiedlona.
Ruchy niepodległościowe zapoczątkowane w czerwcu 1988 roku przez Litewski Ruch na Rzecz Przebudowy (Sajudis) nasiliły się w 1990 roku, a w styczniu 1991 roku doszło do starć pod wieżą telewizyjną, w trakcie których zginęło 14 Litwinów, a około 600 osób zostało rannych. Od 17 września 1991 roku Wilno jest stolicą niepodległej Litwy.
Zdjęcia wykonano w kwietniu 2010 roku.