Kościół Serca Jezusowego w Wilnie został zbudowany w latach 1717-56 przez siostry Wizytki, dzięki wsparciu króla Augusta II Mocnego i biskupa wileńskiego Kazimierza Brzostowskiego. Wileński kościół Wizytek był pierwszym w Rzeczpospolitej, któremu nadano wezwanie Serca Jezusowego.
Świątynię wzniesiono w stylu późnego baroku na planie zbliżonym do koła wpisanego w obrys krzyża greckiego o krótkich ramionach. Bryłę kościoła pokrywa duża ośmioboczna kopuła, zwieńczona smukłą latarnią, dzieło Jana Krzysztofa Glaubitza. Na gzymsie wspierającym bęben kopuły jest żelazna, pozłacana balustrada o fantazyjnie powyginanych liniach. Świątynia została bogato ozdobiona w stylu rokoko, z eleganckimi, lekkimi fasadami na zakończeniach ramion krzyża. Fasady są zdobne w pilastry, gzymsy i wnęki; zwieńczone wolutowymi szczytami. Przed wejściem do kościoła została po 1865 dobudowana kruchta, przypominająca kształtem sam kościół w miniaturze. W ciągu zabudowy kościelno-klasztornej, na wschód od kościoła, była wzniesiona wysmukła wieża-dzwonnica, której szczyt zdobiło wielkie serce z pozłacanego brązu. Wnętrze świątyni, zbliżone kształtem do rotundy, zostało bogato ozdobione delikatnymi, rokokowymi stiukami i freskami przedstawiającymi św. Józefa, św. Barbarę, św. Elżbietę i św. Małgorzatę. Potężna kopuła oświetla wnętrze, eksponując liczne zdobienia. Całości wystroju wnętrza dopełniały w przeszłości cenne obrazy Szymona Czechowicza, zniszczone w okresie władzy sowieckiej. W 1772 roku w klasztorze żyło 20 zakonnic, które podobnie jak i w innych miastach Europy, prowadziły przy kościele szkołę dla panien szlachetnie urodzonych.
W 1863 roku po stłumionym powstaniu styczniowym władze rosyjskie skonfiskowały zespół kościelno-klasztorny i przekazały go w 1865 roku prawosławnym mniszkom, sprowadzonym z Moskwy, które urządziły w klasztorze monaster św. Marii Magdaleny. Kościół przebudowano na cerkiew św. Marii Magdaleny zmieniając architekturę na styl rosyjsko-bizantyjski: odmienny kształt uzyskała kopuła kościelna, dobudowano druga wieżę, a pierwsza utraciła hełm z sercem z brązu na szczycie. Zmieniono też wystrój wnętrza świątyni, dostosowując je do wymogów liturgii prawosławnej. W 1919 roku, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości siostry Wizytki powróciły do swego kościoła, który poddany został renowacji. Po drugiej wojnie światowej władze komunistyczne zamknęły kościół i urządziły w nim więzienie. Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości kościół nadal był więzieniem, pomimo zapowiedzi Wizytek, które w międzyczasie powróciły do Wilna, iż będą się starać o jego zwrot. Obecnie mocno zaniedbana świątynia (2010) stoi pusta, zamknięta na kłódkę.
Obok kościoła znajduje się niewielki budynek obecnie zajmowany przez Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego, w którym w okresie międzywojennym mieszkał spowiednik św. Siostry Faustyny Kowalskiej, bł.ks.Michał Sopoćko i malarz Eugeniusz Kazimirowski, który namalował pierwszy obraz Miłosierdzia Bożego.
Kościół Serca Jezusowego, zwany zwyczajowo kościołem Wizytek jest położony przy ul. Rasu (pol.Rossa) w dzielnicy Rossa.
Zdjęcia wykonano w kwietniu 2010 roku.