Pierwsza wzmianka o katedrze św. Jakuba (łot. Svētā Jēkaba Katedrāle) w Rydze pochodzi z 1225 roku. Informuje ona, że kościołem opiekował się świeżo zatwierdzony przez papieża Honoriusza zakon franciszkanów. Już w połowie XIV wieku świątynia uznana została oficjalnie za kościół zamkowy, a z uwagi na swoje położenie poza ówczesnymi murami miasta, stanowiła ona także samodzielną fortyfikację. Na początku XV wieku do świątyni dobudowano kaplicę świętego Krzyża. W ciągu kilku wieków katedra była kilkukrotnie przebudowywana i odbudowywana ze zniszczeń wojennych. W XVII wieku świątynię wyposażono w okazałą, 86 metrową, barokową wieżę, a pod koniec XVIII wieku w elegancki, utrzymany w stylu klasycystycznym, portal wejściowy.

W 1522 roku po nadejściu reformacji kościół stał się drugim protestanckim, niemieckojęzycznym kościołem Rygi, a w 1523 roku po raz pierwszy wygłoszono tu kazanie w języku łotewskim.

Już jednak w latach 80-tych XVI wieku, wraz z przejściem Rygi pod panowanie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, do kościoła sprowadzeni zostali jezuici (stało się tak zresztą na wyraźny rozkaz króla Stefana Batorego). W tym okresie posługę w katedrze sprawował Piotr Skarga, który wygłaszał tu kazania nie tylko w języku polskim, ale także po łacinie i w języku niemieckim (w owym czasie Niemcy bałtyccy stanowili dużą część populacji miasta).

W 1621 roku obiekt powrócił do luteran, kiedy wojska szwedzkie pod dowództwem króla Gustawa II Adolfa zajęły Rygę. W 1812 roku był wykorzystywany przez wojska napoleońskie jako magazyn żywnościowy.

Ostatecznie w 1923 roku, w świeżo utworzonej Republice Łotewskiej, protestanci skupili się wokół katedry (łot. Rīgas Doms), a kościół św. Jakuba został zwrócony katolikom i również otrzymał status katedry. Obecnie Katedra św. Jakuba jest najważniejszą w Rydze świątynią katolicką. Świątynia wznosi się przy ul. Jakuba, na obszarze Starej Rygi.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2014 roku.