Barokowy pałac w Lubartowie został zbudowany w drugiej połowie XVII wieku dla marszałka wielkiego koronnego Józefa Karola Lubomirskiego. Projekt pałacu sporządził Tylman z Gameren. Podczas wojny północnej w roku 1705 pałac został częściowo zniszczony. Odbudował go kolejny właściciel Lubartowa książę Paweł Karol Sanguszko.

Powstała wtedy trzypiętrowa rezydencja założona na planie prostokąta z dwoma wieżyczkami w narożach ogrodowych i portykiem wejściowym poprzedzonym przez taras na wysokości pierwszego piętra, wsparty na ośmiu kolumnach. Poza tym wyposażono na nowo  wnętrza, dobudowano ogrodzenie oraz uporządkowano park za pałacem.

Po Sanguszkach rezydencja wielokrotnie zmieniała właścicieli. W XIX wieku administrował pałacem Bank Polski i mieścił się w nim szpital wojskowy. W 1925 roku pałac kupiło Zgromadzenie Zakonne Braci Kresowych. W 1933 roku wielki pożar, który wybuchł w rezydencji zniszczył dach i wnętrza pałacowe. Tuż przed wojną wypaloną budowlę wykupił Zarząd Miejski lecz przed wojną nie udało się pałacu odbudować. Odbudowa i generalny remont rezydencji nastąpił w latach 1950-70. Obecnie pałac pełni funkcję Starostwa Powiatowego w Lubartowie.

Lubartów jest położony 25 km na północ od Lublina, przy drodze nr 19 do Kocka. Pałac znajduje się w centrum miasta.

Zdjęcia wykonano w maju 2008 roku.