Pierwotny, renesansowy dwór obronny w Luboradzu został wybudowany w XVI wieku z fundacji rodziny von Bock lub von Zedlitz. W I połowie XVII wieku właścicielem majątku został starosta świdnicko-jaworski Ludwig Hans hrabia von Starhemberg, który w 1654 roku sprzedał go baronowi Otto von Nostitz, który dokonał w latach 1655-56, pierwszej rozbudowy założenia, dodając do XVI-wiecznego skrzydła północnego nowy trakt od zachodu, mieszczący sale reprezentacyjne oraz tzw. „salę przyjęć”. Po jego śmierci w 1666 roku posiadłość odziedziczył jego syn Christoph Wenzel von Nostitz, który w latach 1681-86 przebudował dwór w potężny, barokowy pałac. Sprowadził on włoskiego architekta i sztukatora Antonia Domenica Rossiego, który wybudował nową, jedną z najwcześniejszych na tym terenie, eliptyczną kaplicę na miejscu starej, znajdującej się w jednym z pokojów pałacowych. Kaplica została ukończona jesienią 1681 roku i poświęcona kilka miesięcy później, w 34 urodziny hrabiego. Wraz z kaplicą dobudowano też skrzydło, do którego przylegała. W latach 1686-1712 kontynuowano dalsze prace, ale w skrzydle zachodnim i południowym. Miały one na celu zbudowanie jednolitego ciągu reprezentacyjnych pomieszczeń, uświetniających fundatora i jego ród. W 1878 roku ostatnia przedstawicielka rodu, Ernestine von Nostitz-Rokitnitz wyszła za mąż za Engelharda Dietricha hrabiego von Wolkenstein barona von Trostburg und Neuhaus i od tego czasu, aż do 1945 roku ten ród był właścicielem pałacu. Ostatnim, przedwojennym właścicielem majątku był hrabia Rzeszy (Reichsgraf) Ernst von Wolkenstein-Trostburg. Rezydencja przeszła kolejne przekształcenia w XVIII i XIX wieku.

Obecna budowla składa się z czterech prostokątnych skrzydeł rozłożonych wokół nieregularnego wewnętrznego dziedzińca. Podpiwniczone skrzydła są dwu- i trzykondygnacyjne, nakryte dachami czterospadowymi. Do pałacu przylegają dwie kaplice, eliptyczna i prostokątna. Elewacje rezydencji zachowały fragmenty dekoracji sgraffitowej. Główny portal wejściowy umiejscowiono we wschodniej elewacji. Nad wejściem od strony dziedzińca zachowała się stara tarcza herbowa. W narożnikach elewacji południowej znajdują się dwie cylindryczne, trzykondygnacyjne wieżyczki, zwieńczone barokowymi hełmami. We wnętrzach zachowała się sala balowa z portretami właścicieli pałacu z drugiej połowy XVII wieku, malowane, renesansowe stropy belkowe w kilku pomieszczeniach oraz wiele elementów dawnego wystroju. Godnymi uwagi są wnętrza dwóch kaplic zamkowych nakrytych kopułami z dekoracją stiukową. Od południa z budowlą sąsiadują pozostałości po parku oraz dawne budynki dworskie (stajnie, domy).

Po II wojnie światowej, na skutek wieloletnich zaniedbań użytkownika (najpierw PGR, potem mieszkały tam rodziny byłych pracowników) i mimo, iż obiekt był zamieszkany do 1945 roku, a działania wojenne go nie naruszyły, dziś jest silnie uszkodzony. Mimo że w latach 1961-63 budynek był remontowany, to później stracił większość stolarki okiennej i drzwiowej, rozebrano podłogi, wybito szyby, wydarto obrazy z kasetonów na sufitach, itd. Nie remontowane od wielu lat pokrycie dachowe spowodowało podmakania i przecieki, które niszczyły malowane stropy i plafony. Obecnie pałac jest remontowany przez prywatnego właściciela i można go zobaczyć tylko z zewnątrz. 

Luboradz jest położony 7 km na wschód od Jawora, przy drodze nr 363 do Wrocławia. Pałac znajdujący się na południe od drogi jest z niej widoczny.

Zdjęcia wykonano w lutym 2012 roku.