Eklektyczny dwór w Moroczynie został zbudowany w drugiej połowie XIX wieku z inicjatywy rodziny Chrzanowskich, prawdopodobnie w miejscu poprzedniego założenia. Dwór rozbudowano około 1900 roku według projektu architekta Stanisława Czachórskiego, nadając mu bardzo reprezentacyjny, pałacowy charakter. Była to parterowa budowla z trzema symetrycznie rozmieszczonymi facjatkami, wzniesiona na planie prostokąta, nakryta czterospadowym dachem naczółkowym. W osi  jedenastoosiowej elewacji frontowej usytuowano czterokolumnowy portyk zwieńczony balkonem. Elewacja ogrodowa, nieco wyższa, miała identyczny układ, jedynie zamiast wejściowego portyku znajdował się obszerny taras z kamiennymi, kilkunastostopniowymi schodami. Do pałacu prowadziła jesionowa aleja. W pobliżu znajdowały się zabudowania folwarczne z pierwszej połowy XIX wieku oraz otoczone murem z półkolistymi arkadami budynki gospodarcze: stajnia, obora, stodoła. Na dziedziniec paradny prowadziła brama wjazdowa z herbem Poraj. Za bramą przedłużenie alei jesionowej stanowiła aleja lipowo-brzozowa, zakończona kolistym gazonem. Na tyłach pałacu znajdował się park ze stawem, przez który przepływał potok. Całość była otoczona parkiem krajobrazowym.

W rękach rodziny Chrzanowskich majątek pozostawał do II wojny światowej. Pałac przetrwał wojnę w dobrym stanie, ale w 1944 roku został wraz z całym majątkiem znacjonalizowany. Rezydencja pełniła funkcje mieszkaniowe dla pracowników miejscowego POM-u. W 1967 roku pożar zniszczył dach pałacu. Po prowizorycznym remoncie pałac był nadal zamieszkiwany do początku lat 80-tych. W wyniku celowego podpalenia uległ dalszemu zniszczeniu i już go nie odbudowano. Obecnie pałac jest ruiną, otoczenie jednak jest ogrodzone i uporządkowane.

Moroczyn jest położony 5 km na północny wschód od Hrubieszowa, pół kilometra na północ od drogi nr 74 do Kraśnicy.Zdjęcia wykonano w sierpniu 2017 roku.