Pierwsze ślady osadnictwa na terenie dzisiejszej Tybingi datuje się na VIII-IV wiek p.n.e. Natomiast pierwsza wzmianka o istnieniu miasta pochodzi z drugiej połowy XI wieku, kiedy to wokół znajdującej się tu warowni zawiązała się niewielka osada zwana Castrum Twingia (zamek książąt tybingeńskich). Korzystne położenie sprawiło, że niewielka osada bardzo szybko rozrosła się w znaczący ośrodek handlowy. Pierwsza wzmianka o kupcach z Tybingi pochodzi z 1191 roku, natomiast Tybingę po raz pierwszy wzmiankowano jako miasto w 1231 roku. W XIII wieku Tybinga otoczona została potężnymi murami obronnymi, a w 1262 roku do miasta przybyli augustianie, którzy założyli tu pierwszy klasztor. Znaczenie Tybingi jako miasta hrabiów palatynów podkreślała rozpoczęta w 1185 roku bicie monet w mieście, którą przypomina nazwa jednej z ważniejszych ulic Starówki – Münzgasse (pol. Zaułek Monetarny).
Przełomową datą w dziejach Tybingi był rok 1477 kiedy to ówczesny książę Wirtembergii – Eberhard V Wirtemberski (zwany także Eberhardem Brodatym) założył w mieście uniwersytet. Za sprawą patronatu hrabiów wirtemberskich Tybinga bardzo szybko przekształciła się w jeden z największych i najbardziej znaczących (obok Stuttgartu) ośrodków miejskich i kulturalnych w regionie. W tym czasie do Tybingi przybyli także Bracia Kanonicy co przyczyniło się do podniesienia miejscowego kościoła parafialnego św. Jerzego (odbudowywanego w latach 1470-1529) do rangi kolegiaty. Wkrótce potem miasto zostało podniesione do rangi księstwa. W latach 1519–20 Tybinga znajdowała się pod okupacją austriacką, a książę Ulryk musiał opuścić miasto i udać się na banicję. Gdy w 1534 roku księciu udało się ponownie odzyskać władzę nad Tybingą, postanowił wprowadzić w mieście nowe, protestanckie porządki. Klasztory augustianów i franciszkanów zostały rozwiązane, a na ich miejsce powołano do życia seminarium i szkołę protestancką. Również na uniwersytecie zaczęto nauczać w duchu reformacji. Dynamiczny rozwój miasta i uniwersytetu spowolniony został dopiero w czasie wojny trzydziestoletniej (1618-48 ), kiedy to Tybinga była okupowana przez wojska szwedzkie. W XIX wieku Wirtembergia uzyskała rangę królestwa, w wyniku czego Tybinga prosperowała coraz lepiej, stając się wkrótce jednym z głównych ośrodków nauki w Niemczech. Miasto prawie w ogóle nie ucierpiało w czasie II wojny światowej. Obecnie Tybinga stanowi jedno z najważniejszych miast uniwersyteckich w Niemczech. Miejscowa uczelnia imienia Eberharda i Karola z wydziałami rozproszonymi po całym mieście, kształci blisko 25 tysięcy studentów.
Tybinga praktycznie bez większych zniszczeń przetrwała burzliwy okres II wojny światowej, dzięki czemu do czasów obecnych zachowało się tu wiele zabytkowych budowli. Serce miasta stanowi niezwykle malowniczy Am Markt (Rynek) z okazałym gmachem ratusza miejskiego oraz fontanną Neptuna ozdobiona czterema postaciami symbolizującymi pory roku. Sam ratusz wzniesiony został w pierwszej połowie XV wieku, a swój obecny kształt uzyskał w czasie barokowej przebudowy jaka przeprowadzona została kilka stuleci później. W 1511 roku jego fasada ozdobiona została kunsztownym zegarem astronomicznym, który funkcjonuje do dziś.
Innym ważnym zabytkiem Tybinga jest XVI wieczny renesansowy zamek Hohentübingen (Schloss Hohentübingen). Rezydencja ta wzniesiona została w miejscu starej XI wiecznej warowni. Całość zaś otoczona została malowniczym parkiem krajobrazowym z pięknymi ogrodami. Obecnie w murach zamku ma swoją siedzibę muzeum uniwersyteckie.
Pozostałe zabytki miasta to m.in. kolegiata św. Jerzego (Stiftskirche), barokowy budynek Starej Auli (Alte Aula), Studentenkarzer (więzienie dla studentów), Wieża Hölderlina (Hölderlinturm), Stary Ogród Botaniczny, Seminarium Ewangelickie oraz kościoły św. Jakuba i św. Jana.
Tybinga jest położona w południowo-zachodnich Niemczech, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia, nad rzeką Neckar, około 40 km w kierunku południowym od Stuttgartu.
Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w lipcu 1994 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.