Zespół pałacowo-parkowy w Nowym Duninowie składa się z :

– pałacyku myśliwski z XIX wieku,

– pałacu głównego z 1876 roku,

– „zameczku” neogotyckiego z 1846 roku.

Wszystkie te budowle są dziełem rodziny baronów Ike – Duninowskich, ówczesnych właścicieli miejscowości. Wszystkie obiekty zostały otoczone zabytkowym parkiem krajobrazowym ze stawami, dziś osuszonymi.

Najstarszą budowlą jest pałacyk myśliwski. Powstał w wyniku wielokrotnej przebudowy dworu z XV wieku. Przebudowywano go m.in. w 1829 roku, w drugiej połowie XIX wieku i na początku XX wieku. Ostatnia przebudowa miała miejsce w latach 1932-33. Obecnie jest to bezstylowa, dwukondygnacyjna budowla z dwoma skrzydłami i dwoma trójkondygnacyjnymi, kwadratowymi wieżami, zwieńczonymi neobarokowymi hełmami. Przy elewacji południowej dobudowano drewniane schody. Całość została nakryta dachem mansardowym. Wejście do pałacyku ulokowano w wieżyczce. W północnym skrzydle pałacu na parterze mieściła się kuchnia. Po zachodniej stronie w środkowej części był wysoki hall, a od wschodu był duży salon jadalny. W południowej części pałacu znajdował się przechodni salonik z fortepianem, a dalej gabinet właściciela. Na piętrze mieściły się sypialnie i pokoje gościnne. W pałacyku mieszkali baron Stefan Ike w raz z żoną Zofią i trójką dzieci Anną, Zofią i Henrykiem. Po II wojnie światowej pałacyk stał się siedzibą Nadleśnictwa Duninów, następnie Nadleśnictwa Gostynin, które zaadoptowało pomieszczenia pałacyku na mieszkania dla rodzin pracowników, które mieszkają tu do dziś.

Na północ od pałacyku myśliwskiego stoi neorenesansowy pałac główny, który został zbudowany w latach 1862-76. Jest to dwukondygnacyjny, podpiwniczony obiekt, wzniesiony z cegły na planie wydłużonego prostokąta. Elewacja frontowa pałacu jest dziesięcioosiowa. Cechą charakterystyczną jest ramowy podział elewacji. Środkową część budynku nakrywa dwuspadowy dach blaszany. Nad bokami znajdują się obszerne tarasy ozdobione żelazną balustradą. W osi rezydencji znajdują się dwa portyki o czterech filarach: od frontu wysunięty, od ogrodu wgłębny, oba zwieńczone balkonami. Na parterze pałacu mieściły się m.in. kuchnia i klatka schodowa prowadząca do piwnic i na piętro, pokój stołowy z gdańskimi meblami, salonik z wyjściem na tył pałacu, tzw. czerwony salonik z meblami w czerwone pasy i złoty salonik z portretami rodzinnymi. Na piętrze znajdowały się sypialnie państwa i ich dzieci oraz pokoje dla nauczycieli. W latach 1946-94 w budynku mieściła się szkoła podstawowa. Od tamtej pory pałac stoi niszczeje i wymaga gruntownego remontu. W otoczeniu pałacu, na terenie parku wybudowano budynki gospodarcze, m.in.: kurniki, chlewiki, wiaty, garaże. Na północ od pałacu głównego (za potokiem) stoi budynek lodowni, pełniący dawniej funkcję lodówki wypełnianej krą z Wisły.

Trzecią budowlą, wchodzącą w skład założenia jest tzw. „zameczek” znajdujący się w południowo-wschodniej części parku, który został zbudowany w latach 1835-40 jako budowla o charakterze neogotyckim. Wzniesiono go z czerwonej cegły klinkierowej, na planie litery T. Obiekt jest nieregularny, dwukondygnacyjny z poddaszem, częściowo podpiwniczony, z okrągłą wieżą w stylu neogotyckim. Budowla na przestrzeni lat wykorzystywana była m.in. jako kaplica ewangelicka, przechowalnia kajaków i suszarnia szyszek, później mieściło się tu m.in. kino o nazwie „Gosia”. Po drugiej wojnie światowej zameczek był wykorzystywany jako hotel klasy turystycznej. Od 1946 roku właścicielami obiektu były: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze Płock, Fabryka Maszyn Żniwnych w Płocku i Urząd Gminy w Nowym Duninowie. Obecnie „zameczek” jest własnością prywatną, wystawioną na sprzedaż.

Nowy Duninów jest położony na lewym brzegu Wisły, 15 km na północny-zachód od Płocka, przy drodze nr 62 do Włocławka. Zespół pałacowo-parkowy znajduje się po zachodniej stronie drogi.

Zdjęcia wykonano w marcu 2011 roku.