Zbudowany na przełomie XIV i XV wieku zamek w Nowym Sączu przypisuje się fundacji króla Kazimierza Wielkiego. Brak dokładniejszych badań uniemożliwia dokładną rekonstrukcję układu przestrzennego gotyckiej warowni. Prawdopodobnie budowla przylegała bezpośrednio do murów miejskich, a od strony miasta oddzielała go fosa i wał. W roku 1522 i 1611 zamek niszczyły pożary. Odbudowę zapoczątkował starosta sądecki, Stanisław Lubomirski, a po nim kontynuował odbudowę jego syn Sebastian. Po odbudowie zamek składał się z domu mieszkalnego, budynków gospodarczych i dziedzińca, otoczonych murem obronnym z Bramą Grodzką.

         W latach 1768 i 1769 Kolejne pożary zniszczyły warownię tak że  w roku 1793 nie nadawał się do  zamieszkania. Dzieła zniszczenia dopełniła powódź w 1813 roku, w czasie której zachodnia część zamku obsunęła się do Dunajca. W zachowanej części w 1838 roku urządzono koszary, a później więzienie i magazyny wojskowe. W latach 1898-1914 i w okresie międzywojennym rozpoczęto odbudowę zamku lecz na  początku 1945 roku  wybuch niemieckiego składu amunicji  spowodował całkowitą zagładę budowli. Po II wojnie światowej  odbudowano odcinek murów miejskich z Basztą Kowalską  i zabezpieczono  resztki ruin.

         Nowy Sącz jest położony 45 km na południe od Brzeska na skrzyżowaniu dróg nr 75 i 28. Ruiny zamku znajdują się w północno-zachodniej części miasta na skarpie nad Dunajcem.

         Zdjęcia wykonano w maju 2005 roku.