Klasycystyczny pałac w Objezierzu został wybudowany w latach 1792-98 dla Wojciecha Węgorzewskiego herbu Leszczyc i jego żony Anny z Kwileckich Węgorzewskiej, według projektu Jana Christiana Kamsetzera. W latach 1840-41 rezydencja została przebudowana wg projektu architekta francuskiego Aleksandra d’Alphonsa de Saint-Omer. Pałac podwyższono o jedną, niską kondygnację, dodano salon na piętrze i portyk. W latach 1906-06 Stanisław Borecki z Poznania, dobudował boczne skrzydła – jednoosiowe i jednopiętrowe ryzality.

Obecnie jest to trzykondygnacyjna, podpiwniczona budowla z piętrowymi skrzydłami wzniesiona na planie prostokąta, nakryta czterospadowym dachem. W fasadzie frontowej znajduje się czterokolumnowy portyk joński, zwieńczony trójkątnym frontonem, na którym poniżej alegorycznej płaskorzeźby, umieszczony jest łaciński cytat z psalmu Dawidowego: NON NOBIS DOMINE NON NOBIS SED DOMINI TUO DA GLORIAM (Nie nam Panie, nie nam, ale imieniu Twojemu chwałę…) W fasadzie ogrodowej znajduje się trójboczny ryzalit głównego salonu z balkonem wspartym na kolumnach. Na fasadzie pałacu znajdują się dwie tablice upamiętniające pobyt w pałacu Adama Mickiewicza i Józefa Ignacego Kraszewskiego. We wnętrzu znajduje się salon wysoki na dwie kondygnacje. W niektórych salach zachowały się wzorzyste posadzki i bogaty wystrój sztukatorski. Brak dawnego wyposażenia. Obrazy przeniesiono do Muzeum Narodowego w Poznaniu, część księgozbioru spłonęła w 1945 roku, gdy w pałacu stacjonowali żołnierze radzieccy. Przy pałacu zachowała się wozownia wzniesiona w 1909 roku na miejscu dawnej oficyny, w której zatrzymał się Mickiewicz i Garczyński. W tym samym czasie wybudowano ozdobną bramę wjazdową i ogrodzenie parku. Równocześnie z budową pałacu założono park krajobrazowy o powierzchni 8,5 ha, ozdobiony romantycznymi altankami, pawilonami o neogotyckich formach wykonanymi z drewna. W parku znajdują się pomnikowe drzewa, z lipą Kraszewskiego i kopcem Kościuszki usypanym około 1930 roku.

Aniela z Kwileckich Węgorzewska założyła bibliotekę, zgromadziła kolekcję zabytków, rozwinęła działalność społeczną i pisarską. Po jej śmierci od 1828 do 1939 roku wieś należała do rodziny Turnów herbu Trzy Kotwice. W grudniu 1831 roku u Heleny i Wincentego Turnów gościł Adam Mickiewicz. Spotkał się tutaj ze Stefanem Garczyńskim, poetą i uczestnikiem powstania listopadowego. W następnych latach rodzina Turnów trzykrotnie odwiedziła Mickiewicza w Paryżu. Objezierze jako jedyna oprócz Poznania, miejscowość wielkopolska uwieczniona została w Panu Tadeuszu. Na karty poematu trafił też spór między rodzinami Turnów i Kwilecckich, który stał się pierwowzorem sporów Horeszki z Soplicami. W Objezierzu gościli również Julian Ursyn Niemcewicz, Wincenty Pol, Narcyza Żmichowska (guwernantka dzieci Turnów), Władysław Syrokomla i Józef Ignacy Kraszewski. Po II wojnie światowej majątek znacjonalizowano, a w pałacu urządzono szkołę. w 1988 roku obiekt został odrestaurowany i obecnie należy do Zespołu Szkół Rolniczych im.Adama Mickiewicza, która urządziła w nim internat. Pałac w Objezierzu z okalającym go parkiem ma wrócić do prawowitych właścicieli. Tak zdecydował niezawisły sąd, po trwającym wiele lat procesie w sprawie zwrotu mienia rodzinie Turnów. Starosta obornicki, opiekujący się obiektem w imieniu skarbu państwa, chce co prawda rozpocząć rozmowy w tej sprawie, jest to jednak działanie zdecydowanie spóźnione. Był czas, gdy rodzina Turnów była skłonna przyjąć odszkodowanie pieniężne, ale teraz już nie ma o tym mowy.

Objezierze jest położone 5,5 km na południowy-zachód od Obornik, przy lokalnej drodze do Górki.

Zdjęcia wykonano w maju 2011 roku.