Dwór obronny w Pabianicach został zbudowany w 1571 roku z inicjatywy kanonika Stanisława Dąbrowskiego, z przeznaczeniem na urząd i mieszkanie zarządców kapituły krakowskiej. Budową kierował wg. własnego projektu architekt Wawrzyniec Lorek. Jest to trzykondygnacyjna budowla założona na planie zbliżonym do kwadratu o wymiarach 16,2 x 16,8 m. Składa się ona z dwóch narożnych alkierzy  i ryzalitu z cylindryczną klatką schodową, zbudowaną w XIX wieku, od strony południowej. Szczyty ozdobione są renesansową attyką z otworami na rzygacze. Od północy dwór został oszkarpowany. Całość wraz z innymi budynkami, takimi jak stajnie, kuchnia, łaźnie i więzienie, była otoczona nieistniejącą dziś drewnianą palisadą z ceglaną wieżyczką, na której był zamontowany zegar.

Kapituła krakowska użytkowała dwór do 1796 roku. W czasie zaborów obiekt przeszedł na własność rządu pruskiego. Za czasów Królestwa Kongresowego władze oddały dwór na warsztaty napływającym do Pabianic niemieckim tkaczom i sukiennikom. W roku 1833 dwór stał się ratuszem. Po II wojnie światowej Umieszczono w budowli Muzeum Miasta Pabianic, które mieści się tutaj do dziś. W 2005 roku dwór przeszedł gruntowną renowację.

Pabianice są położone 10 km na południowy-zachód od Łodzi, przy drodze nr.14 do Zduńskiej Woli. Dwór znajduje się w centrum miasta przy ulicy Stary Rynek 1/2.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2007 roku.