Neogotycki pałac w Potulicach został zbudowany dla hrabiego Kazimierza Potulickiego około 1865 roku wg. projektu Henryka Marconiego i Stanisława Hebanowskiego.

Rezydencja została wzniesiona na rzucie litery L i składała się z kilku części. Centralną budowlą jest dwupiętrowy korpus główny z wejściem na osi, nad którym zbudowano taras na wysokości pierwszego piętra, wsparty na czterech kolumnach. Z prawej strony przylega piętrowe skrzydło boczne ustawione prostopadle do korpusu. W przednim narożniku bocznego skrzydła wzniesiono kwadratową wieżę z tarasem widokowym. Do skrzydła od strony skarpy (północnej) przylega parterowa sala balowa. Od strony południowej, przed pałacem rozciągał się park krajobrazowy.

W 1880 roku majątek przejęła córka hrabiego, Aniela, która założyła fundację w oparciu o dobra klucza potulickiego, a pałac oddała na siedzibę Towarzystwa Chrystusowego. W czasie II wojny światowej Niemcy zajęli pałac z przeznaczeniem na szkołę dla podoficerów SS, a następnie zorganizowano w nim obóz przesiedleńczy, a od 1941 obóz pracy. Po wojnie w latach 60-tych pałac został gruntownie przebudowany na mieszkania, które funkcjonują do dziś. Spowodowało to zatarcie wielu cech stylowych neogotyku angielskiego w którym pałac został zbudowany. 

Potulice są położone 6 km na wschód od Nakła nad Notecią, przy lokalnej drodze do Bydgoszczy. Pałac położony jest we wschodniej części miejscowości, nieco w głębi, po północnej stronie drogi, obok kościoła.

Zdjęcia wykonano w maju 2012 roku.