Prochowice założone zostały w początkach XIII wieku. Właścicielem osady w XIII wieku był palatyn Legnicy Iko – wasal księcia Bolesława Rogatki. Siedzibą właściciela był drewniany gród obronny, być może stojący na miejscu późniejszego zamku. W 1280 roku osada otrzymała prawa miejskie, potwierdzone przez Bolka I Świdnickiego w 1293 roku. Od 1329 roku miasto znajdowało się pod zwierzchnictwem Czech. W latach 1374–1814 miasto posiadało monopol na handel solą w okolicy. W 1424 roku wzmiankowano miejscowy ratusz, a w 1426 roku ukończono budowę kościoła św. Andrzeja. Po dewastacji przez husytów 11 października 1428 roku Prochowice został obwarowane. Mury miejskie wznoszono w latach 1430-50, w obrębie umocnień funkcjonowało pięć bram z wieżami: legnicka, głogowska, wołowska, wrocławska i furta browarna. Od 1526 roku miasto było pod panowaniem Habsburgów, od 1742 roku należało do Prus. Od 1898 miasto uzyskało połączenie kolejowe z Legnicą i Ścinawą. W 1945 roku o Prochowice trwały zacięte walki. Po raz pierwszy miasto zostało zajęte 30 stycznia przez wojska sowieckie, jednak Niemcom udało się odbić miasto. Ostatecznie zostało zdobyte 8 lutego. W 1945 roku miasto zostało włączone do Polski, a dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec.

Prochowice są położone 16 km na północny-wschód od Legnicy, przy drodze nr 94 do Środy Śląskiej.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2025 roku.

Najważniejsze zabytki Prochowic to:

Zamek z XIII–XIV wieku, przebudowany w 1550 roku i w XIX wieku (osobny artykuł).

  • Widok od południa

  • Gotycki dom

  • Skrzydło wschodnie

Prochowice zachowały zabytkowy średniowieczny układ miasta z prostokątnym rynkiem i wychodzącymi z niego sześcioma ulicami, prowadzącymi do dawnych bram. Na środku rynku stoi ratusz. Pierwszy powstał w XIV wieku i był przebudowany w 1424 roku. Obecny wzniesiono w 1642 roku i gruntownie przebudowano po 1769 roku na klasycystyczny. Wieloboczna sygnaturka na kalenicy z ażurowym hełmem pochodzi z XVIII/XIX wieku. Niestety ratusz akurat był w remoncie.

Najstarszy dom w Rynku (nr 29) z 1588 roku zachował na wyższych piętrach renesansowe opaski okien. Pozostałe zabytkowe kamienice w rynku pochodzą z XIX wieku.

  • Ratusz w remoncie

  • Rynek i ratusz

  • Sygnaturka

  • Kamienice w rynku

Kościół w obecnej formie jest jednonawowy z neogotycką kruchtą w fasadzie zachodniej. Od wschodu znajduje się prezbiterium nakryte sklepieniem krzyżowym, z gotyckim aneksem od północy (najstarsza część budowli), nakrytym sklepieniem krzyżowo-żebrowym – na wschodnim zworniku umieszczono herb rodu Zedlitzów. Nad wschodnią częścią prezbiterium wznosi się masywna wieża na rzucie prostokąta, zwieńczona wysokim czterospadowym dachem. Elewacje opięte zostały przyporami i przeprute ostrołukowymi otworami okiennymi, z których część wypełniają późnogotyckie ażurowe, geometryczne dekoracje – maswerki.

Na elewacjach wmurowane zostały nagrobki i epitafia z XVI–XVIII w., należące przeważnie do członków patronackiego rodu Zedlitzów. Na uwagę zasługuje epitafium Christiny von Oppersdorff z domu Czedlicz (zm. 1563) – z postacią zmarłej adorującej krucyfiks, a także Ottona von Czedlicza (zm. 1563) i jego żony Eleny (zm. 1564) – przedstawionych pod krzyżem. W zwieńczeniu umieszczono tarcze herbowe małżonków. Znajduje się tutaj także epitafium heraldyczne Hansa Schwenckfelda (zm. 1551), prawdopodobnie brata założyciela sekty szwenkfeldystów – Caspara.

Kościół znajduje się przy ul. Legnickiej, na południe od zamku.

  • Kościół św. Andrzeja

  • Epitafia

  • Fasada

  • Portal wejściowy