Peterhof to niewielkie miasto, położone na południowym wybrzeżu Zatoki Fińskiej, ok. 30 km na zachód od Petersburga. To właśnie tu car Piotr I rozkazał wybudować 20 pałaców i 7 parków.

Za jego rządów od roku 1714 na terenie założenia, poza niewielkim pałacykiem Monplaisir, powstały jeszcze m.in. Wielki Pałac (początkowo jednopiętrowy), Pałac Marly i Ermitaż. Wytyczony też wtedy został dzisiejszy Park Dolny, utrzymany w stylu angielskim i zbudowana została Wielka Kaskada. Wielki Pałac (1714-21), zaprojektowany przez Jeana-Baptiste’a Le Blonda, stoi pośrodku parku, którego górną część stanowi park francuski z m.in. fontanną Neptuna wykonaną w 1658 roku w Norymberdze dla uczczenia końca wojny trzydziestoletniej. Park dolny, w stylu angielskim, dzieli Wielka Kaskada, upamiętniająca triumf Rosji nad Szwecją, ukończona w 1724 roku. Zdobi ją 37 złoconych posągów z brązu, 64 fontanny i 142 wodotryski. Interesującym przykładem sztuki wodnej są niektóre fontanny mechaniczne. Należy do nich fontanna Słońce, w postaci wysokiej kolumny ze złoconymi tarczami, z których wystrzeliwują 72 strumienie wodne na kształt promieni słonecznych. Woda do parku doprowadzana jest z oddalonych o 22 km Wzgórz Ropszyńskich. Wszystkie fontanny zużywają dziennie do 100 tys. m³ wody.

Pałac Monplaisir, ukończony w 1723 roku, usytuowany jest tuż przy brzegu, we wschodniej części Parku Dolnego. Budowla ta, której projekt wykonał sam Piotr I, przypomina dziś holenderską rezydencję kolonialną, z wysokim, dwuspadowym dachem i ogromnymi, francuskimi oknami. Pałac Marly i Ermitaż położone są z kolei w zachodniej części Parku Dolnego.

Pałac Marly – barokowa rezydencja projektu Johanna Braunsteina, również zbudowana została w 1723 roku, a jej projekt wzorowany był na domku myśliwskim Marly Le Roi, który Piotr I odwiedził w czasie swojego pobytu we Francji.

Ermitaż, projektu tego samego architekta, został ukończony już po śmierci cara. Dziś zwracają tu uwagę duże okna w stylu francuskim i pilastry zwieńczone korynckimi kapitelami. Budowa samej rezydencji trwała ponad sto lat.

W międzyczasie zespół był wielokrotnie przebudowywany. Najbardziej wygląd założenia został zmieniony za rządów Elżbiety I i Katarzyny II. Elżbieta I nakazała swojemu nadwornemu architektowi Bartolomeo Rastrellemu rozbudowanie Wielkiego Pałacu, wskutek czego stał się on głównym obiektem na terenie kompleksu. Rastrelli podwyższył pałac o jedno piętro, zachowując przy tym styl wczesnobarokowy, natomiast wnętrzom w nowej części nadał styl barokowy (za czasów Katarzyny II wiele barokowych elementów zastąpionych zostało elementami neoklasycznymi). Rozbudowana przez Rastrellego została także Wielka Kaskada, którą z wodami Zatoki Fińskiej w elegancki sposób połączył Kanał Morski. W efekcie, pomiędzy północną elewacją Wielkiego Pałacu a Kanałem znalazły się wspomniane wyżej fontanny, wodotryski oraz złocone posągi, w tym dzieło Rastrellego – Samson walczący z lwem. Za czasów Elżbiety I wytyczony też został Górny Park w stylu francuskim. Katarzyna II około roku 1770 zleciła Jurijowi Feltenowi zmianę wystroju niektórych wnętrz, w tym sal Tronowej i Czesmeńskiej.

W czasie II wojny światowej w Peterhofie siedzibę miał sztab niemieckiej armii, która przez blisko 900 dni oblegała Leningrad. W czasie odwrotu Niemcy zniszczyli budynki, podkładając w nich ogień, który spowodował wypalenie wnętrz pałacowych. Zniszczone zostały również ujęcia wodne. Po wojnie obiekty te odbudowano i odrestaurowano przywracając im dawny blask.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2014 roku.