Psków jest jednym z najstarszych miast w średniowiecznej Rusi, wzmiankowanym w 903 roku, który to uważa się za datę założenia miasta. W 1212 roku gród został zdobyty i spustoszony przez Estów dowodzonych przez starostę Sakali Lembitu. Od założenia do XII wieku Psków był pod panowaniem Rusi Kijowskiej. Z tego czasu pochodzi najbardziej znany zabytek miasta, otoczony murami Pskowski Kreml oraz położony dwadzieścia minut pieszo od Kremla – Mirożskij Klasztor, gdzie zachowały się jedyne w całej Rosji freski z czasów sprzed najazdów tatarskich. W XII i XIII wieku gród należał do Republiki Nowogrodzkiej. W 1241 roku miasto na krót­ko zdo­by­wa­ją Krzy­ża­cy, ale nie­dłu­go potem zo­sta­ją wy­gna­ni przez Alek­san­dra New­skie­go. W 1348 roku Psków staje się sto­li­cą nie­pod­le­głej Re­pu­bli­ki Pskow­skiej. W 1410 roku woj­ska Re­pu­bli­ki Pskow­skiej wal­czą razem z Ja­gieł­łą prze­ciw­ko Krzy­ża­kom pod Grun­wal­dem. Re­pu­bli­ka ist­nia­ła do 1510 roku, kiedy to Wiel­ki Ksią­żę Mo­skiew­ski Wasyl III wcie­lił Psków do swo­je­go pań­stwa.

W 1581 roku pod mury mia­sta przy­był Ste­fan Ba­to­ry. Mimo pra­wie pół­rocz­ne­go ob­lę­że­nia mia­sto nie zo­sta­ło zdo­by­te, a Ba­to­ry po­dob­no winą za to obar­czył żoł­nie­rzy pol­skich, któ­rzy mieli nar­ko­ty­zo­wać się na­sio­na­mi de­re­nia.

W obrębie Pskowskiego Kremla, otoczonego kamiennymi murami z basztami i bramami, wzniesiono prawosławny sobór katedralny pw. Trójcy Świętej. Według podania miejsce pod budowę soboru zostało wskazane osobiście przez księżnę kijowską Olgę. Pierwszą świątynię wzniesiono z drewna. Nowa kamienna świątynia na miejscu dwunastowiecznego soboru została wzniesiona w 1365 roku przez miejscowych budowniczych. Pracami kierowali budowniczowie ze Smoleńska. Była to trójkopułowa budowla z trzema ołtarzami. Ściany świątyni pokrywały freski.

Również i ten obiekt nie przetrwał – na jego miejscu wzniesiono nową cerkiew w latach 1682-99. O ile jej twórcy posłużyli się dawnymi fundamentami, wygląd zewnętrzny cerkwi uległ znacznym zmianom. Nowy sobór osiągnął łączną wysokość 72 metrów, został zbudowany na planie kwadratu i zwieńczony pięcioma kopułami. Całość wspiera się na sześciu filarach. Część grzebalną, z nagrobkami książąt i biskupów, zachowano i wkomponowano w nową konstrukcję cerkwi. We wnętrzu świątyni zachował się siedemnastowieczny, największy na świecie, mierzący 42 metry  złocony ikonostas, złożony z sześciu rzędów ikon i zwieńczony wyobrażeniem Ukrzyżowania. Dwa najwyższe rzędy oraz krucyfiks zostały dołączone do starszej kompozycji już w połowie XVIII wieku. W ołtarzu świątyni przechowywany był miecz księcia pskowskiego Dowmunta-Tymoteusza, który każdorazowo wręczany był nowym książętom pskowskim w momencie wstępowania na tron. W soborze odbywały się również pochówki zmarłych władców księstwa pskowskiego oraz miejscowych biskupów. W XVIII wieku w sąsiedztwie soboru wzniesiono dzwonnicę, zaś w 1836 roku sobór Zwiastowania w stylu klasycystycznym. Obiekt ten został wysadzony w powietrze w 1933 roku.

W tym okresie sobór Trójcy Świętej był nieczynny – został zamknięty pod koniec lat 20. XX wieku i zamieniony w muzeum religii i ateizmu. Nabożeństwa w obiekcie zostały wznowione w 1941 przez kapłanów z Pskowskiej Misji Prawosławnej.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2014 roku.