Pałac letni Lubomirskich został wybudowany w stylu późnego baroku na przełomie XVII i XVIII wieku według projektu Tylmana z Gameren. W czasach Hieronima Augusta Lubomirskiego pałac został rozbudowany przez architekta Karola Wiedemanna.

Jest to piętrowa budowla założona na planie litery H, nakryta dachem mansardowym. W elewacji rezydencji znajdują się ozdoby ornamentalne w stylu saskiego rokoka z kamiennymi popiersiami członków rodziny Lubomirskich w strojach rzymskich senatorów. Wnętrze pałacyku nie zachowało praktycznie w ogóle pierwotnego rozkładu, ani zdobień, gdyż nie zdecydowano się na ich odtworzenie, po pożarze z początku ubiegłego wieku. Wiadomo, że w czasach pierwszych właścicieli pałacu zwany on był też teatrzykiem, ze względu na to, że w jego największym, dwukondygnacyjnym pomieszczeniu znajdowała się scena i były odgrywane spektakle dla przybyłych gości. Całość z niewielkim ogrodem jest otoczona stylowym ogrodzeniem.

Na początku XX wieku Franciszek Lubomirski sprzedał pałac. Rezydencja należy kolejno do rodzin Kostheimów i Nieciów, ci ostatni dzierżawią budynek instytucjom publicznym. Na przełomie roku 1936 i 1937 w budynku utworzono dowództwo 10. Brygady Kawalerii, z ówczesnym płk. Stanisławem Maczkiem. W 1904 roku budynek został przebudowany, zaś w latach 1981-1985 gruntownie restaurowany i przystosowany do potrzeb Akademii Muzycznej. W lipcu 2013 roku nieruchomość odzyskali ostatni prywatni właściciele – rodzina Nieciów, która pałac wystawiła na sprzedaż. Budynek zakupiła Okręgowa Izba Lekarska w Rzeszowie. Od 2013 roku w budynku trwa remont i konserwacja.  

Rzeszów to stolica województwa podkarpackiego i jest położony 82 km na wschód od Tarnowa przy drodze nr.4 do Przemyśla. Pałac znajduje się w centrum miasta, przy alei Lubomirskich, naprzeciwko zamku.

Zdjęcie wykonano we wrześniu 2006 roku.