Segowia to zabytkowe miasto w środkowej Hiszpanii, położone na malowniczym skalistym wzgórzu (1000 m n.p.m.) u podnóża gór Sierra de Guadarrama. Jego początki sięgają zamierzchłych czasów starożytnych, kiedy to Celtowie założyli tu jedną ze swoich osad. W 80 roku p.n.e. została ona podbita i zajęta przez Rzymian, którzy założyli tu kolonię zwaną Secuvia. Korzystne położne na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych spowodowało, że niewielka wioska bardzo szybko rozwinęła się w znaczący ośrodek handlowy. Wtedy też Rzymianie wznieśli tu imponujący akwedukt, który dostarczał wodę do miasta z odległości 15 km. Budowla ta zachowała się do czasów obecnych i stanowi jeden z symboli i najcenniejszych zabytków Segowii. Po upadku Cesarstwa miasto dostało się pod panowanie Wizygotów, a na początku VIII wieku przejęli je Maurowie. W 1079 roku w czasie rekonkwisty Segowia została zajęta przez wojska ówczesnego króla Kastylii i Galicji – Alfonsa VI (1040-1109). Wkrótce potem miasto otoczone zostało potężnymi murami obronnymi, a także przystąpiono do rozbudowy miejscowego zamku. W XVI wieku Segowia stanowiła jedną ważniejszych z rezydencji władców Kastylii. Wtedy też miasto przeżywało swój największy okres świetności. Zgodnie żyły tu społeczności chrześcijańska, muzułmańska i żydowska. Od XVII wieku miasto przeżywa upadek i wyludnienie, po epidemii dżumy. Dopiero od XVIII wieku następuje powolne ożywienie gospodarcze. Najważniejsze zabytki miasta to:

– Akwedukt – został zbudowany przez Rzymian, jednakże brak stosownej inskrypcji na attyce akweduktu uniemożliwia określenie z całkowitą pewnością jego wieku. Badacze umiejscawiają moment jego powstania na drugą połowę I i początki II wieku, w czasach cesarza Wespazjana lub Nerwy. Budowla została wzniesiona z granitowych bloków, połączonych bez zaprawy, których liczba jest oceniana na około 20 400, a masa 20 000 ton. W najwyższej części mierzy 28,5 m i spoczywa na dwóch rzędach łęków wspartych na filarach. Cała konstrukcja składa się ze 167 łęków. Od momentu wejścia do miasta do placu Díaz Sanz akwedukt spoczywa na 75 pojedynczych łękach, następnie na 44 podwójnych i wreszcie na ostatnich czterech pojedynczych łękach. Wyższa kondygnacja to łęki o szerokości prześwitu 5,10 m, wsparte na kolumnach węższych i niższych niż te z niższej kondygnacji. Zwieńczeniem jest attyka o przekroju litery „U” i wymiarach 180 na 150 cm, w której biegnie kanał transportujący wodę. Dolna kondygnacja, niwelująca nierówności terenu, to łęki o szerokości prześwitu 4,50 m wsparte na kolumnach zwężających się ku górze. Na trzech najwyższych łukach umiejscowiona była w czasach rzymskich tabliczka z literami z brązu z informacją o projektancie i dacie budowy. W górnej części akweduktu widać też dwie nisze, po jednej z każdej strony konstrukcji. Wiadomo, że w jednej z nich widniał niegdyś wizerunek Herkulesa egipskiego, zgodnie z legendą założyciela miasta. Aktualnie w niszach znajdują się wizerunki patronki miasta Matki Boskiej z Fuencisla oraz św. Szczepana. Akwedukt w Segowii transportuje wodę z górskiego źródła Fuenfría, odległego od miasta o 17 kilometrów, położonego w pobliżu wsi La Acebeda. Woda zbierana jest najpierw w zbiorniku zwanym El Caserón, potem transportowana kamiennymi kanałami do drugiej wieży Casa de Aguas, gdzie jest odpiaszczana i klarowana. Następnie biegnie 728 m kanałem o nachyleniu 1% aż do szczytu wzniesienia Postigo. Wcześniej jeszcze, na placu Díaz Sanz, konstrukcja zakręca gwałtownie w kierunku placu Azoguejo, na którym budowla prezentuje się w całej swej okazałości. W czasach Ferdynanda Aragońskiego i Izabeli Kastylijskiej doszło do pierwszej dużej rekonstrukcji akweduktu, po zniszczeniu budowli przez muzułmanów w 1072 roku. Pracami zajął się przeor pobliskiego klasztoru, don Pedro Mesa. Odbudowano 36 łęków, dochowując dużej wierności oryginałowi. Akwedukt jest najważniejszym zabytkiem architektonicznym miasta i jednym z najważniejszych i najlepiej zachowanych reliktów rzymskiej obecności na półwyspie iberyjskim. Jest też symbolem Segowii, uwiecznionym nawet na herbie miasta. . Przez stulecia był wykorzystywany do transportu wody i prawdopodobnie dzięki temu przetrwał do dziś w tak dobrym stanie. Od 1985 roku akwedukt jest na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

–  Alcázar (dosł. Zamek w Segowii) – został wzniesiony w czasach panowania maurów, jednak pierwsze wzmianki o fortecy pochodzą z roku 1120, czyli 32 lata po odzyskaniu miasta przez chrześcijan. Pierwsza ważna przebudowa warowni miała miejsce w czasach Alfonsa VIII (1155-1214), który uczynił z twierdzy swoją siedzibę, wtedy zaczęły powstawać obecne kamienne mury obronne. Po przebudowie zamek był ulubioną siedzibą władców Kastylii oraz jedną z ważniejszych twierdz w systemie obrony państwa. W 1258 roku Alfons X dokonał kolejnej przebudowy zamku, również panowanie Jana II przyniosło rozbudowę twierdzy, powstała wówczas tzw. Nowa Wieża. W 1474 roku Segowia była miejscem koronacji Izabeli I na królową Kastylii, natomiast w 1469 roku w zamku poślubiła ona Ferdynanda II Aragońskiego. Kolejna przebudowa miała miejsce po ślubie Filipa II z Anną Habsburżanką w 1570 roku, a siedemnaście lat później ukończony został ogród zamkowy. Następnie warownia została przeznaczona na potrzeby więzienia, aż do czasu, gdy Karol III w  1762 roku utworzył w niej szkołę artylerii, która działała do pożaru 6 marca 1862 roku, który uszkodził stropy. Już w 1882 roku zamek został odnowiony, a zniszczenia zostały naprawione. W 1896 roku Alfons XIII przekazał zamek ministerstwu wojny. Obecnie warownia jest udostępniona do zwiedzania. Do zamku prowadzi jednoarkadowy most przerzucony nad fosą o głębokości 26 metrów. W portalu wejściowym umieszczono granitowy herb Filipa II. Częścią zamku, która najbardziej rzuca się w oczy jest wielka wieża Torre de Juan II. Jej zadaniem była obrona warowni przed atakami od strony miasta, później służyła jako więzienie. Po środku fasadę zdobią półkoliste baszty, natomiast po bokach kilka wieżyczek. Wieża zwieńczona jest blankami, w które wkomponowane są kastylijskie herby szlacheckie. Od północy, opasana grubym murem z blankami znajduje się druga wieża (Torre del Homenaje) zbudowana na prostokątnej podstawie. Na jej czterech rogach mieszczą się małe wieżyczki, a w środku tylnej fasady jedna wielka, na której znajduje się taras widokowy ze studnią (La Terraza del Pozo). Centralny punkt wewnątrz alkazaru stanowi czworoboczny dziedziniec broni (Patio de Armas). Trzy z jego boków posiadają podcienie. Jest jeszcze drugi dziedziniec o nieregularnym, wydłużonym kształcie Patio del Reloj. Z jednej ze stron dziedzińca broni przechodzi się do części mieszkalnej zamku zwanej królewskimi salonami (Salones Regios). Są to komnaty, które niegdyś stanowiły rezydencję królów oraz pomieszczenia służące przyjmowaniu dostojnych gości. Muzeum pokazuje nam piękną historię nie tylko dynastii królewskich ale też historię militarną oraz historię architektury. Wewnątrz zobaczymy cenne artefakty umieszczone w bogato zdobionych salach – między innymi w Sali Królewskiej, Sali Tronowej czy Sali Kominkowej. Zamek znajduje się na terenie starego miasta w jego północno-zachodniej części na skalnym wzniesieniu ponad zbiegiem rzek Eresma i Clamores.

–  Katedra pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny oraz Świętego Fruktuoza (hiszp. Santa Iglesia Catedral de Nuestra Señora de la Asunción y de San Frutos) – była budowana w latach 1525-1768 przez Juana Gil de Hontanona, a praca była kontynuowana przez jego syna Rodrigo Gil de Hontanona. Katedrę wzniesiono w miejscu wcześniejszej, zniszczonej w wyniku powstania Comuneros. Świątynia początkowo budowana była w stylu gotyckim, a później w stylu renesansowym. Budowla została wzniesiona na planie krzyża łacińskiego i posiada 3 nawy, z bocznymi kaplicami i półkolistą absydą z obejściem. Ma 105 m długości, 50 m szerokości i 33 m wysokości w nawie głównej. Świątynia ma trzy wejścia: na głównej fasadzie znajduje się Puerta del Perdón, w całości dzieło Juana Guasa; na elewacji południowej znajduje się Puerta de San Geroteo; i Puerta de San Frutos. Przy katedrze znajduje się 90-metrowa wieża, która udostępniona jest do zwiedzania, ale jedynie w grupach z przewodnikiem. Jej iglica pochodzi z XVII wieku. Oryginalna wieża zbudowana była z drewna, ale uległa zniszczeniu w wyniku pożaru po uderzeniu pioruna. Wnętrze katedry jest bogato zdobione. Warto zwrócić uwagę na liczne wspaniałe kaplice, w tym na kaplicę Santisimo Sacramento (Przenajświętszego Sakramentu) z pięknym złotym ołtarzem. Wyróżnia się również Kaplica Miłosierdzia (La capilla de la Piedad) z XVI wieku czy Kaplica św. Andrzeja (Capilla de San Andres). Główny ołtarz pochodzi z XVIII wieku i powstał z różnokolorowego marmuru oraz brązu. W kaplicy Cristo del Consuelo znajduje się grób biskupa Diego de Covarrubias. Oprócz tego, warto popatrzeć na wspaniałe witraże, organy, a także odwiedzić muzeum katedralne.  Ze względu na wieloletnią budowę, wnętrza katedry ozdobione są według stylów różnych epok. Katedrę poświęcono w 1768 roku. Katedra znajduje się w centrum miasta, przy Plaza Mayor.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w sierpniu 1995 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.

Segowia (hiszp. Segovia) – miasto w środkowej Hiszpanii, w regionie Kastylia i Leon, stolica prowincji Segovia, położona około 70 km na północny-zachód od Madrytu.