Wieża książęca poprzedzona dworem z zachowanymi malowidłami ściennymi (osobny artykuł)

Kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja. Z roku 1399 pochodzi informacja wymieniająca proboszcza tutejszej parafii. Z pierwotnej XIV wiecznej budowli pochodzi portal południowy nawy, oraz część murów obwodowych. Kościół w obecnej formie pochodzi z połowy XVI wieku. Budowla była kilkakrotnie przebudowywana m.in. w początkach XVI wieku, a następnie w XVII i XVIII wieku. Z roku 1700 pochodzi północna kaplica oraz hełm wieży. W wieku XX dobudowano przedsionek południowy.

Jest to budowla orientowana, murowana, jednonawowa z węższym dwuspadowym prezbiterium i kwadratową wieżą od zachodu. Sklepienie krzyżowe na pełnym łuku bez żeber spływa na pilastry z profilowanym gzymsem. Do nawy prezbiterium otwiera się łukiem tęczy. Przestrzeń prostokątnej nawy przykrywa drewniany strop podzielony listwami na kwadratowe pola. Kaplice przykrywa sklepienie kolebkowe ze spłaszczonymi lunetami. W ścianie południowej zachowały się dwa późnogotyckie ostrołukowe portale z XIV wieku z drewnianymi drzwiami, których okucia pochodzą z czasów późnego średniowiecza.

Wyposażenie wnętrza jest dość skromne. Barokowy ołtarz główny jest polichromowany i częściowo złocony. Dwie kolumny wspierają przerwany barokowy naczółek, równocześnie flankuje nowy, współczesny obraz. Pierwotny znajduje się w dawnym zborze ewangelickim. Przy kolumnach stoją dwie figury świętych. Obramujący ołtarz ażurowy ornament roślinny tworzy boczne skrzydło ołtarza. Ołtarz jest wotywną fundacją ówczesnego proboszcza z 1696 roku. Najcenniejszym, a zarazem najstarszym elementem wystroju jest krucyfiks umieszczony w kaplicy z naturalnej wielkości postacią Chrystusa, najprawdopodobniej wykonany w lokalnym warsztacie około roku 1500. Prospekt organowy pochodzi z końca XVIII wieku i znajduje się na drewnianej emporze z malowaną balustradą z tego samego okresu. W prezbiterium po lewej stronie umieszczone jest renesansowe epitafium z ok. 1570 roku z całopostaciowym przedstawicielem pary małżeńskiej von Nimptschów. Wśród herbów znajdują się m.in. herby Świnków i Redernów.

Świątynia stoi na cmentarzu o zarysie nieregularnego wieloboku otoczonego kamiennym murem.

Kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny. Pierwszy zbór stanął w roku 1742 i był wykonany prawdopodobnie z bardzo nietrwałego materiału, skoro już w latach 1780-82 wykonano nową świątynię. Projektantem został budowniczy Isemer, a wykonawcami mistrz murarski Demus i cieśla Scholz z Jeleniej Góry. Kapitale kolumn wykonano dopiero w 1832 roku.

Jest to budowla nieorientowana, murowana, założona na rzucie prostokąta, nakryta czterospadowym dachem, łamanym dachem z sygnaturką, zwieńczona spłaszczonym hełmem z latarnią. Elewacje podzielone płaskimi pilastrami z korynckimi kapitelami. Narożniki budowli są zaokrąglone.

Wnętrze salowe pozornie trójnawowe przez kolumny emporowe podpierające sklepienie z desek. Nad częścią środkową kolebkowe na gurtach, nad emporami stropy z kasetonami z listew. Nad zakrystią chór organowy przechodzi po bokach w pierwszą kondygnację empor. Prospekt organowy umieszczono za ołtarzem. Szafa organowa została wykonana przez mistrza stolarskiego Kade z Jeleniej Góry w drugiej połowie XVIII wieku, podobnie jak ołtarz główny i ambona. Ołtarz flankują dwie figury św. Piotra i Pawła autorstwa Lachela z Krzeszowa. W misternym ażurowym rokokowym zwieńczeniu ukazano Chrystusa Zmartwychwstałego. Ambona, wsparta na słupie, posiada cylindryczny korpus zdobiony nakładanym rokokowym ornamentem roślinnym. Pozostały wystrój jest późnobarokowy względnie klasycystyczny.