Początki miasta związane są z wybudowaniem przez Maurów około VIII wieku na jednym z okolicznych wzgórz, warownego zamku. Twierdza ta została podbita i zajęta w XII wieku przez Alfonsa Zdobywcę, który nadał Sintrze prawa miejskie 9 stycznia 1154 roku. Około 1860 roku ruiny warowni zostały częściowo odrestaurowane na polecenie Ferdynanda II. Od wieków Sintra stanowiła ulubione miejsce wypoczynku portugalskich władców. Miejsce to upodobał sobie także jeden z największych i najsłynniejszych angielskich poetów i dramaturgów Lord Byron (nazwał je „cudownym Edenem”). XIX wiek to przełom w historii Sintry. W tym czasie powstały w mieście wille i pałace, a Sintra stała się jednym z ulubionych miejsc odpoczynku wśród portugalskich wyższych klas. Konsekwencją jej niezwykłego położenia, pośród wzgórz Serra de Sintra, otoczonych równinami z jednej strony, a obmywanych wodami oceanu z drugiej, jest panujący tu specyficzny, typowy bardziej dla Europy Północnej klimat. Większa wilgotność i umiarkowane temperatury to przyczyny, dla których powstał tu zielony raj, gdzie za zasłoną wysokich drzew, pomiędzy wypielęgnowanymi ogrodami, wyrosły wykwintne pałace i rezydencje. W 1995 roku okoliczne pałace Sintry zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Najważniejsze zabytki miasta to:

–  Zamek Maurów (port. Castelo dos Mouros) – został wybudowany przez Maurów w VIII wieku na terenie dwóch skalistych grzęd schodzących z gór Serra de Sintra. Twierdzę zbudowano na nieregularnym planie dostosowanym do ukształtowania wzgórza i otoczono podwójnym ciągiem kamiennych murów obronnych. Wewnętrzny pas murów wieńczy blankowanie, a ich właściwości obronne zwiększa pięć ufortyfikowanych wież. Na terenie zamku znajduje się kamienna cysterna zasilana ze źródła, które później zostało ujęte w wodociąg, poprowadzony do pałacu w Sintrze. Zamek był strategicznym miejscem w czasie trwania rekonkwisty. Około 1100 roku, podczas gdy Portugalia była jeszcze pod mauretańską dominacją, zamek kilkakrotnie zmieniał właścicieli: ani chrześcijańscy królowie podczas krucjat, ani emirowie arabscy nie mogli utrzymać tej twierdzy przez dłuższy czas. Dopiero w 1147 roku zamek został ostatecznie zajęty przez pierwszego króla Portugalii Alfonsa Zdobywcę. Król kazał zbudować wewnątrz murów romańską kaplicę pod wezwaniem św. Piotra. Jej ślady zachowały się w pobliżu bramy zamkniętej arabskim łukiem w kształcie podkowy i pozostałości domów. W kaplicy tej zachowało się dwoje interesujących romańskich drzwi, a w prezbiterium ślady fresków. Obejrzeć można także kilka grobowców, będących pozostałościami dawnej średniowiecznej nekropolii. Zamieniony w twierdzę, zamek stracił jednak strategiczne znaczenie, ponieważ po usunięciu Maurów nie było już potrzeby ochrony ludności w jego murach i dlatego został opuszczony. W 1838 roku zamek został nabyty przez Ferdynanda II Koburga, który kazał zalesić okoliczne tereny i przywrócił średniowieczne mury do życia, nadając jej nową funkcję romantycznej ruiny. Ostatnia renowacja ruin zakończyła się w 1940 roku. Obiekt, obecnie w znacznej części w ruinie, przystosowany jest do zwiedzania. Ze szczytu murów można podziwiać Sintrę i jej pałace, wybrzeże Atlantyku oraz pokryte wiecznie zieloną roślinnością Góry Sintra.

–  Pałac Pena (Pałac Skalny) to romantyczna kolorowa i wręcz bajkowa budowla w Portugalii wybudowana na jednym z najwyższych szczytów otaczających Sintrę. Rezydencja wzniesiona została w latach 1839-50 w miejscu dawnego XVI wiecznego klasztoru Hieronimitów. Fundatorem pałacu był ówczesny król Portugalii, mąż królowej Marii II – Ferdynand II Koburg a głównym projektantem zaś niemiecki baron Wilhelm von Eschwege. Budowla stanowi ekscentryczną mieszankę wielu stylów architektonicznych i przez miejscowych architektów uważana jest za największe w Europie zbiorowisko kiczu. Mimo to pałac przyciąga każdego roku rzesze turystów i obecnie uważany jest za jeden z symboli Portugalii. Pałac ten stanowił także inspirację dla wielu poetów i podróżników. Jednym z pierwszych sławnych ludzi, którzy się tu zatrzymywali był angielski powieściopisarz i dramaturg Lord Byron. Do pałacu prowadzi tylko jedna droga, wijąca się na zakolami pośród licznych pieczar, porośniętych mchem głazów, wodospadów, jeziorek oraz załomów skalnych. Z jego murów roztacza się malownicza panorama Sintry a przy sprzyjającej pogodzie widać Lizbonę i wody oceanu. W lipcu 2007 roku uznany został też za jeden z siedmiu cudów Portugalii. Jest okazjonalnie użytkowany w celach reprezentacyjnych przez prezydenta Portugalii.

– Palacio Nacional de Sintra – królewski pałac położony w samym sercu zabytkowej części miasta zwanej Sintra Vile. Swój obecny manueliński wygląd rezydencja uzyskała podczas ostatniej przebudowy, która miała miejsce w XV wieku i została zlecona przez ówczesnego króla Portugalii Jana II zwanego Księciem Doskonałym. Charakterystycznym elementem pałacu są zwieńczające sufit kuchenny dwa monumentalne stożkowe kominy. Z uwagi na urodę okolicy oraz specyficzny mikroklimat rezydencję chętnie odwiedzali portugalscy władcy.

Sintra to zabytkowe miasto w Portugalii, położone pośród gór i gęstych lasów w malowniczym regionie Serra de Sintra, około 20 km w kierunku zachodnim od Lizbony.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w sierpniu 1995 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.