Pierwsza pisemna wzmianka o wsi Vlkolinec (Wilkoliniec) pochodzi z 1376 roku. Pierwotnie była to osada drwali i węglarzy. W 1625 roku w osadzie było 9 domów, a w 1825 – 51 domów. Najwięcej domów było w 1944 roku, jednak Niemcy spalili część miejscowości w ramach działań represyjnych przeciwko partyzantom.

Obecnie zachowało się 45 domów, z których część jest zamieszkana, a w jednym znajduje się muzeum. Osada tworzy jedną z najlepiej zachowanych miejscowości z pierwotnymi domami ludowymi. Wieś jest typowym przykładem dwurzędówki ciągnącej się wzdłuż płynącego pośrodku potoku. Mniej więcej w środku osady krzyżują się dwie ulice. Jedna z nich prowadzi do murowanego, barokowo-klasycystycznego kościoła wzniesionego w 1875 roku, a druga, bardziej stroma kieruje się ku zboczu góry Sidorovo (1099 m n.p.m.).

Drewniane domy pokryte wymazaną gliną i kryte strzechą pochodzą przeważnie z XIX wieku i mają typowy plan prostokąta z trzema pomieszczeniami. Podłogi w przedsionku i w komorze są gliniane, a w pokoju mieszkalnym drewniane. Domy stoją na kamiennych fundamentach, lecz nie posiadają piwnic. Ściany zewnętrzne pomalowane są na pastelowe kolory. Przy skrzyżowaniu ulic stoi na kamiennej podmurówce, drewniana, dwupiętrowa zrębowa dzwonnica z 1770 roku, oraz drewniana, zrębowa studnia z 1860 roku. W 1993 roku Vlkolinec został wpisany na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO.    

Miejscowość znajduje się na wysokości 718 m n.p.m. na zboczu góry Sidorovo w Wielkiej Fatrze. Obecnie jest dzielnicą miasta Rużomberok. Dojazd do niej prowadzi krętymi serpentynami z dzielnicy Biały Potok. 

Zdjęcia wykonano w lutym 2008 roku