Gotycki kościół św. Jacka oraz klasztor dominikanów w Słupsku zostały wzniesione na początku XIV wieku z fundacji książąt zachodniopomorskich. Najpierw były to budynki drewniane. Zniszczenia spowodowane pożarem w 1395 roku zmusiły zakon do wzniesienia trwalszej, a zarazem i większej zabudowy. Przypuszczalnie miało to miejsce na przestrzeni pierwszej połowy XV wieku, kiedy to powstała murowana, salowa świątynia. Klasztor rozwijał się do początków XVI stulecia. W 1524 roku kończą się dzieje zakonu dominikanów w Słupsku w wyniku poważnych zamieszek religijnych na tle reformatorskim. Podburzony przez fanatyka-reformatora Jana Amandusa tłum doszczętnie splądrował kościół i klasztor, zakonników rozpędził. Opuszczone i zaniedbane budowle popadły w ruinę. Nie zachowały się żadne przekazy, które pozwoliłyby na odtworzenie wyglądu świątyni i klasztoru dominikanów słupskich. 

Przełomowym okresem w dziejach słupskiego kościoła jest początek XVII wieku. W tym to czasie jego odbudowę podjęła księżna Erdmuta, żona księcia zachodnio-pomorskiego Jana Fryderyka. W trakcie odbudowy kościół został przedzielony murowaną ścianą na dwie części. Wschodnia stała się kościołem zamkowym, a część zachodnia pełniła różne funkcje gospodarcze. Odbudowę zakończono w 1602 roku, a 24 czerwca został konsekrowany, otrzymując wezwanie św. Jana (najprawdopodobniej dla uczczenia patrona księcia Jana Fryderyka). W roku 1693 kościół stał się własnością gminy protestanckiej. Na przestrzeni XVIII wieku jego forma nie uległa zasadniczej zmianie. Wiadomo jedynie, że w 1777 roku przebudowano wieżę, a w dwa lata później przykryto kościół nowym dachem, a wnętrze pomalowano.

Dopiero w roku 1875 następuje istotna przebudowa kościoła przeprowadzona zgodnie z panującą w tych czasach tendencją w architekturze i konserwatorstwie, która doprowadziła do przesadnej regotyzacji. W trakcie prac rozebrano północną nawę boczną oraz arkady łączące ją z nawą główną, wymieniono zewnętrzne lico murów i dodano przypory. W ścianie południowej, w części wschodniej przebito w przyziemiu rząd okien i dobudowano zakrystię. Zmieniono również cały detal architektoniczny, elementy dekoracji rzeźbiarskiej. Dalsze, kolejne zmiany nastąpiły po pożarze kościoła w roku 1892 i ciągnęły się po pierwsze lata XX wieku. Działania ostatniej wojny światowej oszczędziły budowlę. Częściowemu uszkodzeniu uległ jedynie dach i okna. Po przeprowadzeniu remontu w 1946 roku został ponownie konsekrowany otrzymując wezwanie św. Jacka. Od roku 1981 stanowi samodzielny kościół parafialny. 

W świątyni znajduje się wiele zabytkowych dzieł sztuki sakralnej, głównie barokowych: ołtarz, ambona, unikatowe organy barokowe, płyty nagrobne przedstawicieli dynastii Gryfitów i Croy. Ołtarz główny i ambona fundacji Erdmuty, żony księcia pomorskiego Jana Fryderyka. Książę przedstawiony wraz z żoną, księżną Erdmutą, klęczący pod krzyżem w głównym obrazie przedstawiającym ukrzyżowanie Chrystusa. Organy oraz epitafia Anna de Croy i swój własny ufundował biskup kamieński Ernest Bogusław de Croy. Barokowe epitafia posiadają wysoki kunszt rzeźbiarski i są jednymi z nielicznych zachowanych epitafiów członków rodziny książąt pomorskich. Szczególnie wartościowym zabytkiem kościoła są bogato zdobione, barokowe organy, które prawie w całości zachowały się w oryginalnej formie. Przez wzgląd na unikatowość instrumentu w skali europejskiej, w świątyni odbywają się rokrocznie festiwale organowe.

Słupsk jest położony 50 km na zachód od Lęborka, przy drodze nr 6 do Koszalina. Kościół św. Jacka znajduje się 100 metrów na wschód od zamku.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2015 roku.