Kaplica św. Jerzego w Słupsku pełniła rolę kościoła przyszpitalnego. Została zbudowana zapewne w pierwszej połowie XV wieku. Położenie kaplicy, za murami, nie jest przypadkowe. Choroby średniowiecza, które mogły zdziesiątkować mieszkańców miasta, to choroby zakaźne, np. trąd. Szpitale zatem mieściły się poza murami miasta aby zmniejszyć niebezpieczeństwo zarazy. Kościół przyszpitalny miał więc szczególne głównie duchowe znaczenie dla chorych, tworzących swoje społeczności.

Kaplica jest zbudowana z cegły na rzucie niewymiarowego ośmioboku. Wokół centralnej sali znajduje się osiem głębokich arkadowych wnęk, sklepionych kolebkowo. Między wnękami znajdują się masywne półfilary na rzucie trójkąta. W licu filarów załamane kątowo lizeny; w załamaniach służki wiązkowe, trójdzielne, z półkolistymi wspornikami. Krawędzie wnęk i lizen są fazowane. Na osi wejścia usytuowano niszę ołtarzową z wnęką w grubości muru. Okna koliste w obramieniach półwałkowych. Portal zachodni jest czterouskokowy, bogato profilowany.

Budowla była odnowiona w 1610 roku. Sklepienie i zapewne wieża zwieńczenia zostały zniszczone w trakcie pożaru w 1681 roku. Kopulasty dach z latarnią odbudowano w 1689 roku. Kaplica na obecne miejsce została przeniesiona do parku przy południowym narożu Starego Miasta w 1912 roku. W 1960 roku kaplicę pokryto dachem gontowym. Od dnia 30 grudnia 1994 roku kaplica stała się własnością Parafii Rzymskokatolickiej p.w. św. Jacka w Słupsku. Od sześciu lat Klub Plastyka im. Stefana Morawskiego organizuje w niej wystawy. 

Słupsk jest położony 50 km na zachód od Lęborka, przy drodze nr 6 do Koszalina. Kaplica znajduje się 200 metrów na południowy-zachód od zamku.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2015 roku.