Projekt zapory na Sanie powstał w 1921 roku. Głównym projektantem był Karol Pomianowski. W 1937 roku rozpoczęto przygotowania do budowy, lecz przerwał je wybuch wojny. Zaporę zbudowano dopiero w latach 1961-68. Przed budową musiano przesiedlić tysiące ludzi, bo pod wodą znalazło się kilka wsi : Solina, Teleśnica, Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt i duża część Wołkowyji.

Długość zapory wynosi 664 m, a wysokość 81,8 m i jest ona najwyższą budowlą hydrotechniczną oraz zaporą w Polsce. Tama utworzyła jezioro o pojemności 474 mln m sześciennych i powierzchni ponad 2100 ha oraz maksymalnej głębokości 60 m przy zaporze. Jezioro objęło 27 km długości rzeki San oraz 14 km Solinki, a łączna długość linii brzegowej wynosi ponad 150 km. Przy zaporze znajduje się elektrownia szczytowo-pompowa o mocy 200 MW. Budowa zapory i sztucznego jeziora przyczyniła się do rozwoju turystyki w tym rejonie Bieszczad. Jak grzyby po deszczu nad brzegami zbiornika zaczęły powstawać ośrodki wypoczynkowe, szczególnie w Polańczyku i Solinie. 

Solina jest położona km na południowy-wschód od Leska, przy drodze nr 895.  

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2006 roku.