– Pierwotnie gotycki kościół filialny pw. św. Marcina był wzmiankowany już w 1318 roku. Na jego miejscu została wzniesiona w latach 1796 – 97 późnobarokowa świątynia ze szczególnym wykorzystaniem murów, z których prawdopodobnie pozostała tylko wieża. Przebudowania świątyni dokonał niejaki H. G. Rudolf z Opola. Jest to budowla salowa z wydzielonym, wielobocznie zamkniętym prezbiterium i kwadratową wieżą o ściętych narożnikach. Na jej szczycie znajduje się hełm z prześwitem i dzwonem z 1514 wieku. Naroża wieży, nawy i prezbiterium akcentuje boniowanie i lizeny w tynku. Okna o koszowym wykroju w opaskach, podobnie portal. Kościół pokryty jest gontowym dachem. Wnętrze przykryte jest sklepieniem kolebkowym z lunetami. Na uwagę zasługują rokokowe, drewniane polichromie i złocony ołtarz św. Anny Samotrzeciej z końca XVIII wieku i klasyczny drewniany polichromowany prospekt organowy z początku XIX wieku. Na murze kościelnym, obok wejścia jest kamienna płyta nagrobna z XVIII wieku, a dwie inne znajdują się we wnękach muru cmentarnego. W murze znajduje się też bramka a na dawnym cmentarzu stoi kamienny nagrobek z XVIII wieku. Na cmentarzu znajduje się charakterystyczny pomnik żołnierzy poległych w I wojnie światowej (z żołnierskim hełmem).

– Kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki parafialny pw. Matki Boskiej Ostrobramskiej, wzniesiony w latach 1816-20 w stylu neobarokowym. Jest to budowla halowa murowana, jednonawowa, prostokątna z dostawioną czworoboczną wieżą, zwieńczoną hełmem z prześwitem. Okna w dwóch rzędach, dolne w boniowanym cokole, górne wysokie o półkolistym zamknięciu. Wyposażenie wnętrza barokowe i klasycystyczne z XVIII i XIX wieku. Kościół był restaurowany w 1957 roku. Remontowany w latach 1973-74.